Η τελευταία μου ανάρτηση.

Καλησπέρα.

Ο τίτλος πιστεύω πως τα λέει όλα.
Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση που κάνω σε αυτό το μπλογκ.
Γιατί;
Διάφοροι λόγοι.

Το είχα φτιάξει με ένα συγκεκριμένο σκοπό μα φαίνεται πως αυτός αλλοιώθηκε με τον καιρό. Οπότε δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης αυτού του μπλογκ.

Ή μήπως υπάρχει;
Μήπως θα επιστρέψω για ακόμη μια φορά σε τέτοια κατάσταση όπου κάτι που θα έχω φτιάξει δε θα με εκφράζει πια και θα αναζητήσω το παλιό, εφηβικό μου μπλογκ;

Μπορεί. Δεν ξέρω. Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό.

Σας ευχαριστώ που υπομείνατε τις αναρτήσεις ενός χρόνου περίπου και χαρίσατε λίγο από το χρόνο σας σε αυτό εδώ το μπλογκ.

Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο τα "Μικρά της Ημέρας" δεν περιείχε. Τι αναλύσεις τραγουδιών, τι φωτογραφίες, τι προσωπικά θέματα, τι καμμένα κείμενα... Μπράβο μου. Ούτε κανονικό τίτλο δεν βρήκα για το μπλογκ. -.-



Το μπλογκ μου δε θα δεχτεί άλλη ανάρτηση αλλά ο λογαριασμός θα παραμείνει ενεργός. After all, I'm yours dreamcatcher.
Αναρτήσεις θα κάνω αλλά σε άλλη μέρη. Θα συνεργαστώ με τη φίλη μου βλέπετε και θα γράφουμε κείμενα για ένα αγαπημένο μας μπλογκ οπότε απλά stay tuned.

Όπως είπα, this is the end.
See you guys.

Thanks for all.
:)


(Οι γνωστοί, μη με πρήξετε τη Δευτέρα με ερωτήσεις. Απλά θα αντιμετωπίσετε το χαμόγελο πιο πάνω^ )

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη (16 ευρώ)

Θα συμμετάσχω σε αυτό το blogoπαιχνίδι που ξεκίνησε η Αγανακτισμένη Έφηβη.

Θα γράψω λοιπόν το δικό μου γράμμα στον αγαπημένο μας κοκκινωπό, Άγιο Βασίλη.


Αγαπημένε Άγιε Βασίλη,

Θέλω το βιβλίο για τους Radiohead. Ξέρω, είχα ζητήσει εκείνο με τα ημερολόγια του Kurt αλλά θα σου βγει πιο φθηνά αν μου πάρεις το βιβλίο για τους Radiohead. Τα ημερολόγια κοστίζουν 35 ευρώ ενώ οι Radiohead μόνο 19 ευρώ! Σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα 16 ευρώ που θα 'κονομήσεις, έχουν μεγάλη αξία.
Θέλω τα 16 ευρώ που θα περισσέψουν να τα χρησιμοποιήσεις με σύνεση. Μην αγοράσεις καινούργια μπλούζα στην κυρία Βασίλη, μην αγοράσεις καινούργια σέλα, μην αγοράσεις προϊόντα προς κατανάλωση (βλ. φαϊ) γιατί έχεις φάει ήδη αρκετά! Αλήθεια Άγιε Βασίλη, γιατί είσαι τόσο χοντρός ενώ ταξιδεύεις και δουλεύεις τόσο πολύ;
Θέλω από τα 16 ευρώ να μην πάρεις φακές, φασόλια ή ρύζι για τους φτωχούς. Δε θέλω να τους φτιάξεις ένα τραπέζι με πολλά φαγητά που περιέχουν φασόλια, φακές ή ρύζι. Γιατί δεν τους παίρνεις ένα ωραίο κοτοπουλάκι; Λίγες πατάτες; Έστω, κάμποσα λαχανικά; Θα μου πεις: "Οικονομική κρίση!". Και σε ρωτάω εγώ, αφού πας να την κάνεις την κίνηση ανθρωπιάς, γιατί δεν την κάνεις ολοκληρωτικά; Μήπως θα κρατήσεις το κοτόπουλο, τη σαλάτα και τις πατάτες για εσένα; Μπράβο ρε, ωραίο τυπάκι είσαι.
Θέλω από τα 16 ευρώ να μην αγοράσεις παιχνιδάκια για τα παιδιά in need. Φάρμακα χρειάζονται, όχι πλαστικό. Δε σκέφτεσαι το περιβάλλον;
Θέλω να κάνεις παρατήρηση στον Ρούντολφ και να ελέγξεις την κόκκινη, λαμπερη μύτη του. Ξέρεις πόσο ρεύμα ξοδεύει το φωτάκι μέσα στη μύτη του; Θα πληρώνεις τουλάχιστον 16 ευρώ το μήνα στη ΔΕΗ μόνο για τον Ρούντολφ!

Αυτά. Τι άλλο θέλω... Χμ... Ε... Χμ²...
Δεν ξέρω. :Ρ
Τα λέμε του χρόνου.

Το αιωνίως καλό παιδάκι,
Dreamcatcher. xD






Γράψτε κι εσείς το δικό σας γράμμα, έτσι, για τις μέρες που έρχονται μωρέ! :Ρ

Καλό βράδυ. :Ρ

The Things I truly hate

• Compulsory food.
• The discrimination I faced when I was younger. Actually, there still exist some stereotypes these days, but I just don't care.
• Not being able to download songs I've been looking for ages.
• Some chicks who suppose that are able to drive me crazy. Well, you can't. xD
• Some jerks who suppose that are able to drive me crazy. Surely, you can't. xD
• The moments I confuse Greek words with English, Russian, Japanese etc.
• High tech mobile phones.
• Weird headphones.
• Orange.
• Oranges.
• Orange juice.
• White chocolate.
• The prejudice most of the people have towards rich people's children. The prejudice I have towards those kids. Shit, I'm acting like a selfish, miserable, little kiddo.
• When I act like a selfish, miserable, little kiddo.
• When they think that I'm silly and blind. Yeah man, I've heard the things you said about me. :)
• These times I cry.
• These times I'm confused.
• These times I think. I don't want to think. Everything gets confused and blur.
• When I have too many things to do.
• The discussions about my future.
• My overprotective family.
• When others worry about me. I don't need your worries. You make me feel worse. It's like I'm not capable of achieving my goals.
• When I forget the lyrics of the song I've looking for so many years.
• When I love my crazy, bitchy side. xD It's supposed to be bad, right?
• When I don't have time to spend for my blog. -.-
  

That's all.

Καλησπέρα και Αντίο

Καλησπέρα και Αντίο, είναι ο τίτλος, κάτι που έχω να πω μέσα σε λίγες αράδες σήμερα.
Τρέχω σαν την τρελή από τις εξετάσεις του ενός πτυχίου σε άλλες, στα διαγωνίσματα που πρέπει να προλάβω, σε διάφορα προγράμματα και φυσικά στο homework. Εχω να τελείωσω ένα άρθρο το οποίο... έχω τελειώσει αλλά δε μου αρέσει. -.- Έπρεπε να το έχω παραδώσει ήδη αλλά ως κλασική ηλίθια, δεν κατάφερα να μείνω στο χρονικό περιθώριο. Και τώρα που βρήκα πέντε λεπτά να κάτσω στο λάπτοπ, δεν έχω χρόνο να το perfectoποιήσω. (Πάρ'τα Ονειροπαγίδα!)


Ας σας παραθέσω κάτι όμως για να γελάσετε.
Έχω βάλει στόχο να μειώσω τα ορθογραφικά μου λάθη για αυτό στις τελευταίες σελίδες ενός μπλογκ, γράφω επί πέντε φορές τις λέξεις που έχω γράψει λάθος στις εκθέσεις. Μερικές από αυτές είναι οι εξής:

• ευφορία
• προσκήνιο
• συρρίκνωση
• εκλεπτυσμένος
• προβάλλοντας
• παραποιούν
• συμπύκνωση
• συνεπτυγμένη

Έχω τσακωθεί με το "υ" μου φαίνεται γιατί αντί για αυτό, γράφω "ι" all the time. Lucky me. -.-

Τα λέμε.. ελπίζω.


Σημείωση: Γράφω δύο παραγράφους για την Έκθεση ως προς τις αρνητικές συνέπειες της τεχνολογίας στην παιδεία αυτήν την στιγμή. Αυτή η ανάρτηση είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ παράδειγμα, δεν νομίζετε;

Top priority: Υποστήριξη Vol2

Οκ, είναι η τελευταία άσκοπη ανάρτηση τέτοιου θέματος, promise!

Το Σάββατο είναι τα γραπτά και trust me, I'll fail. That's for sure.

Έχω περάσει λίγα vocabulary tests στο φροντιστήριο ενώ στο τελευταίο απέτυχα παταγωδώς. -.- It's almost sure that I won't pass so I 'm not that anxious. xD

Πάντως, θα μου τη σπάσει πολύ εάν πάρω κανα High Pass στο Listening (που είναι γελοίο) και στα Readings και δεν πάρω το πτυχίο μόνο και μόνο επειδή δεν πέρασα στο Vocabulary. That 'll suck dude. -.-

Στείλτε για ακόμη μια φορά τη θετική σας ενέργεια και μείνετε συντονισμένοι στο Kingdom of Rust των Doves.

First Priority: Υποστήριξη

Αύριο δίνω προφορικά του Michigan Proficiency. Έχω ΚΑΤΑΓΧΩΘΕΙ και πραγματικά πιστεύω πως δε θα τα πάω καλά -χωρίς να υπερβάλλω- οπότε θα σας παρακαλούσα να μου στείλετε όλη την θετική ενέργεια και σκέψη που διαθέτετε (το σκότωσα; ) αύριο το πρωί.

Αμερικανική πρεσβεία... σου'ρχομαι δυστυχώς. :(

Υ.Γ. Το κομμάτι που έχω βάλει, είναι αυτό που ακούω πολύ αυτή την περίοδο.

Slip inside the eye of your mind

Don't you know you might find

A better place to play

You said that you'd never been

But all the things that you've seen

Slowly fade away

So I start a revolution from my bed

'cause you said the brains I have went to my head

Step outside 'cause summertime's in bloom

Stand up beside the fireplace

Take that look from off you face

You ain't ever gonna burn my heart out

And so Sally can wait

She knows it's too late

As we're walking on by

Her soul slides away

But don't look back in anger

I heard you say

[..]

Επρόδωσαν την Αρετή

[..]
Νύχτα βαθιά. Με πνεύμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι.
Άνοιξα τις αραχνιασμένες κάμαρες. Καμία
ελπίς. Απ' το παράθυρο, του τελευταίο διαβάτη
είδα τη σκιά. Κι εφώναξα στριγγά στην ησυχία:
"Δυστυχία!"

Η φρικτή λέξη με φωτιά στον ουρανόν εγράφη.
Δέντρα τη δαχτυλοδειχτούν, αστέρια την κοιτούνα,
επιγραφή την έχουνε τα σπίτια κι είναι τάφοι,
ακόμη θα την άκουσαν οι σκύλοι κι αλυχτούνε.
Οι άνθρωποι δεν ακούνε.

-Καρυωτάκης


Όχι, δεν είμαι ιδιαίτερα καλά.
Καληνύχτα.

Ξεχασμένα Γράμματα

Απ' όταν ήμουν μικρή, ήμουν περίεργη. Δε μου άρεσε η υπερβολή στην έκφραση των συναισθημάτων, δε μου άρεσε να μου λένε πόσο καλή/όμορφη/έξυπνη ήμουν, δε μου άρεσε να μου λένε τη λέξη 'αγαπώ' σε διαφορετικές κλίσεις ή διαφορετικούς χρόνους. Ήμουν γαϊδουράγκαθο όπως με ονομάζει πολλές φορές η μητέρα μου.

Τουλάχιστον αυτό θυμάμαι από τον εαυτό μου, κάθε φορά που κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν.

Η μητέρα μου πάλι θυμάται άλλα.

Καθάριζε το κομοδίνο της και έβγαλε ένα μικρό, λευκό φάκελο όπου μέσα υπήρχαν πολύχρωμα χαρτιά. Έτυχε εκείνη την στιγμή να τελειώνω το διάβασμα στο πιάνο και μόλις είδα τον φάκελο, με ενδιαφέρον την πλησίασα. Εκείνη μου χαμογέλασε και δεν είπε πολλά. Έπρεπε εγώ να ενδιαφερθώ για το φάκελο. Τη ρώτησε τι περιείχε και εκείνη μου είπε πως μέσα βρίσκονταν τα γράμματα που έγραφα εγώ και ο αδελφός μου σε μικρή ηλικία. Τότε άρχισε να τα διαβάζει.

Σας παραθέτω μερικά από αυτά, μαζί με τα ορθογραφικά λάθη που έκανα:

"Μαμά είσαι η καλύτερη μαμά που έχω δει σε αγαπάω πολύ μα πάρα πολύ έβαλα αυτοκόλητα για να είναι πιο ωραία η κάρτα"

"Μαμά

Μαμά είσαι η πιο αγαπημένη μου μαμά εσύ πάντα μας πας στο σχολείο μας δίνης φαγειτό να τρόμε για να πάμε στο σχολείο αλλά σήμερα μας πήγες στο σχολείο με πήγες στα αγγληκά και με πήρες από τα αγγληκά. Σου χρειάζεται μια ξεκούρασι τώρα μαμά πρέπει να κειμηθείς και έτσι θα ξεκουραστής"

*Μ' αρέσει που το 'χρειάζεται' το έγραψα ολόσωστα ενώ το φαγητό το σκότωσα*

"Μανούλα χρόνια πολλά!" μέσα σε μια τεράστια ροζ καρδιά από χαρτόνι.

"Μαμάκα χρόνια πολλά να σε χαιρόμαστε!" μέσα σε φύλλο τετραδίο και μια καρδιά όπου είχε μάτια, στόμα, μύτη και μαλλιά.

"Μαμάκα περαστικά!" μέσα σε ένα χαρτί Α4 σε σχήμα κάρτας όπου έχει μέσα πολλά ποντικάκια που σχεδίασα τότε.

"Μπαμπά

Μπαμπά σ'αγαπό πολύ εσύ μας κάνεις πείτσα εσύ μας κάνεις τα πάντα και αφού μας κάνεις τα πάντα σκέφτηκα να σου κάνω αυτό το γράμα αλλά δεν πρέπει να το πετάξεις γιατί είναι πολύ καλό γράμα"

"Αγαπημένε μου μπαμπά! Χθες που είχες γενέθλια είσουνα ήρεμος. Όταν έχεις μπαμπά γενέθλια και γιορτή να είσε ευτηχησμένος και να ευχαριστήσης όλους που σου φέρανε τα δοράκια. Και όταν εμείς σου τραγουδήσαμε το τραγουδάκι χάρικα πολύ!"

Μετά τα ειρωνικά και καθόλου κολακευτικά μου σχόλια για την νοημοσύνη και την ορθογραφία μου, η μητέρα μου με έβρισε. :Ρ Μετά με ενημέρωσε πως κάρτες λάμβανε μέχρι και την τρίτη δημοτικού.

Με ρώτησε τι είχε συμβεί και είχα σταματήσει τις κάρτες από τότε.

Αν θυμόμουν, θα της έλεγα.

Βόλτα στο Κέντρο!

Καλησπέρα!

Σημείωση: Ο μοτζίλα μου έκλεισε πριν λίγο ενώ είχα έτοιμη ανάρτηση. Ψιλοέχω νεύρα γιατί το κείμενό μου δεν αποθηκεύτηκε. :S Τώρα θα γράψω πολύ λιγότερα. :(

Την Τετάρτη μαζί με την Izzy και χωρίς την Ειρήνη ( :( ) ανεβήκαμε με τις φωτογραφικές στο χέρι και πολύ, τρελή, παράξενη ενέργεια στο κέντρο για να βγάλουμε φωτογραφίες από την Αθήνα.
Σκέφτεστε πως επικεντρωθήκαμε στο καυσαέριο, τους βιαστικούς φοιτητές και τα αυτοκίνητα ε; Ε, κάνετε λάθος! Πήγαμε κυρίως στο Θησείο, στην Αρχαία Αγορά και στο Μοναστηράκι (νομίζω :Ρ ) και βγάλαμε ό,τι μικρό, χαζό, ενδιαφέρον, πρωτότυπο μπορείτε να φανταστείτε. xD

Δε λέω τίποτα άλλο και απλά σας παραθέτω τις φωτογραφίες που έβγαλα εγώ. Περιμένω να πάρω και τις φωτογραφίες της Izzy την Τρίτη. Β)

(Το καπάκι μου τα χάλασε αλλά έτσι είναι το μέρος)

(Το πράσινο των φύλλων δεν είναι υπέροχο; Τόσο... αληθινό!)

(Θέα από καφετέρια)

Ασήμαντη ανάρτηση, I know, αλλά ήταν μια υπέροχη μέρα! :D Επίσης κατάλαβα πως μπορείς να βρεις κάποια πράσινα σημεία στο κέντρο... εάν ψάξεις πολύ. xD

Τα λέμε!

Πραγματικότητα VS Λογοτεχνία (1)

Καλησπέρα.

Η ανάρτηση που ακολουθεί:

α) Αναφέρεται στα γεγονότα της προηγούμενης Δευτέρας. Όχι της χθεσινής, αυτηνής πριν οχτώ μέρες.

β) Παίζει να είναι ψιλοβαρετή και

γ) Επηρεάστηκε πολύ από ένα κείμενο της Αγανακτισμένης Έφηβης

Σκηνή Βιβλίου

Πολλοί περαστικοί μπήκαν ορμητικά στην μικρή καφετέρια. Τυλιγμένοι μέχρι το λαιμό με τα χοντρά παλτό τους, χαιρέτισαν τον Δημήτρη που τους ρώτησε τι ήθελαν να πιουν μια τόσο βροχερή μέρα. Εκείνη την στιγμή μια αστραπή ακούστηκε και μία φοιτήτρια αναρωτήθηκε πως θα επέστρεφε στο σπίτι της.

Εκείνη καθόταν σε μία γωνία της καφετέριας. Διάβαζε το βιβλίο που της πρότεινε η καθηγήτρια της λογοτεχνίας ενώ έπινε τη σοκολάτα της. Της φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον και ήταν του γούστου της καθώς της άρεσε η κλασική λογοτεχνία. Είχε τυλιχτεί με τη ζακέτα της αν και επικρατούσε μια ζεστή ατμόσφαιρα στο μέρος. Μερικές στιγμές ανατρίχιαζε αλλά ευτυχώς δεν είχε βραχεί λόγω της ομπρέλας που κουβαλούσε.

Πραγματικότητα

Καθόταν στο πεζούλι μιας βρώμικης πολυκατοικίας. Είχε βάλει την τσάντα της και τη βρεγμένη, λεπτή ζακέτα σε μία γωνία που περίμενε να είναι πιο καθαρή ενώ εκείνη ήταν συγκεντρωμένη στο βιβλίο της. Είχε ακούσει πως πραγματικά άξιζε και αποτελούσε ένα διεστραμμένο, ψυχολογικό θρίλερ. Εκείνη το μόνο που έβλεπε ήταν οι δίχως νόημα σκέψεις του βαρετού πρωταγωνιστή. Άδικα το είχε ξεκινήσει.

Τα μαλλιά της έσταζαν ενώ η μαύρη φόρμα της είχε κολλήσει στο δέρμα. Τουρτούριζε από το κρύο και έτρεμε δίχως σταματημό καθώς ήταν βρεγμένη κυριολεκτικά μέχρι το κόκκαλο. Πολλοί χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση για να χαρακτηρίσουν τις λίγες σταγόνες βροχής πάνω στο κεφάλι τους ως σοβαρή νεροπομπή μα εκείνη είχε βιώσει μια πραγματική καταιγίδα.

Άστραψε και άκουσε μία μητέρα να παραπονιέται στο παιδί (;) της. Τον προέτρεπε να προχωρήσει γρηγορότερα για να φτάσουν στο σπίτι τους αρκετά επιθετικά κατά την γνώμη της.

Τους κοίταξε, ξεφύσηξε και επέστρεψε στο βιβλίο της.

Σκηνή Βιβλίου

"Μήπως θέλεις κάτι άλλο;"

"Όχι, ευχαριστώ Δημήτρη" του απάντησε και άστραψε ένα λαμπερό χαμόγελο.

Έβγαλε το iPod της και έβαλε τα λευκά ακουστικά στα αυτιά της. Έψαξε για λίγο στη λίστα των τραγουδιών και έβαλε να παίζει ένα κομμάτι των Radiohead. Αν και της άρεσε η χαλαρωτική μουσική της καφετέριας, εκείνη διάβαζε μόνο με Radiohead.

Ήπιε λίγο από τη σοκολάτα της και πρόσεξε τον κόσμο απ' έξω. Πολύχρωμες ομπρέλες με βιαστικούς ιδιοκτήτες κινούνταν ταχύτατα στα πεζοδρόμια. Τα αυτοκίνητα -παραδόξως- δεν κόρναραν και ακολουθούσαν τις οδηγίες του αστυνομικού που βρισκόταν εκεί κοντά.

Αναστέναξε και γύρισε το βλέμμα της στους θαμώνες του καφέ. ΄Πρόσεξε μερικές παρέες που συζητούσαν ζωηρά, φοιτητές με λάπτοπ να γράφουν τις εργασίες τους και μοναχικούς τύπους που διάβαζαν εφημερίδα.

Χαμογέλασε με την αντίθεση της κατάστασης και έβαλε το σελιδοδείκτη στη σελίδα που είχε μείνει.

Πραγματικότητα

Έβγαλε το μπουκάλι με το νερό μα με λύπη πρόσεξε πως ήταν άδειο. Έβρισε την τύχη της και έβαλε το μπουκάλι στη θέση του. Πήρε το χιλιοχτυπημένο κινητό της και σύνδεσε τα ακουστικά της. Φόρεσε το δεξί ακουστικό και άρχισε να πειράζει τα καλώδια. Το αριστερό έκανε απεργία εδώ και ένα μήνα. Δούλευε μόνο όταν το καλώδιό του βρισκόταν σε μία συγκεκριμένη θέση. Έβαλε το Exit music (for a film) και χαλάρωσε μόλις άκουσε τις πρώτες συγχορδίες. Κοίταξε τους ανθρώπους γύρω της και ξίνισε.

Σκούρα χρώματα επικρατούσαν παντού ενώ οι άνθρωποι περπατούσαν με νεύρο για να βρουν καταφύγιο. Άλλοι -κυρίως ηλικιώμενοι- κοιτούσαν καχύποπτα γύρω τους και εκείνη ήταν ένα από τα θύματά τους. Καθώς περνούσε από μπροστά της ένας, αδιάκριτα κόλλησε τα μάτια του πάνω της.

"Με συγχωρείτε δεν έχετε ξαναδεί κάποιον να διαβάζει κάτω από μία πολυκατοικία; Μες τη βροχή; Βρεγμένο; Χωρίς καμία απολύτως όρεξη;" σκέφτηκε μα κράτησε την έκφρασή της βαριεστημένη.

Ύστερα ένα ζευγαράκι πέρασε από μπροστά της, του οποίου τη συζήτηση άκουσε δίχως να το θέλει.

"Τι δουλειά είχες μαζί του;"

"Τι έχεις πάθει ρε μ***** μου και έχεις κολλήσει με αυτόν;"

"Αυτός ο μ****** σε θεωρεί π***** του κερατά και για αυτό σε κυνηγάει, τη μ***** μου μέσα!"

Μετά έφυγαν.

Αποστήθισε τον αριθμό της σελίδας στην οποία βρισκόταν και έκλεισε το βιβλίο. Πρόσεξε πως το πάνω μέρος ήταν ελαφρώς βρεγμένο και ξίνισε ξανά. Το είχε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη του σχολείου και δεν μπορούσε να το επιστρέψει σε τέτοια κατάσταση.

Μάζεψε τα πράγματά της και άφησε τη βρεγμένη ζακέτα της γύρω από τους ώμους της. Έτρεμε ολόκληρη ενώ κρύωνε σε πολλά σημεία.
Δυνάμωσε τη μουσική στα αυτιά της και σηκώθηκε όρθια. Ήταν καιρός να φύγει.

Ο τίτλος γράφει (1) γιατί πολύ απλά αυτό το κομμάτι είναι το πρώτο μέρος από την ανάρτηση που ήθελα να κάνω. Πρέπει να παραθέσω το λάπτοπ σε ένα άλλο μέρος της οικογένειας και να στρώσω τα κρεβάτια. Μετά, θα πάω για ύπνο σαν καλό κοριτσάκι. :Ρ

Σημειώσεις:

α) Το κομμάτι που παίζει είναι όπως καταλαβαίνετε το τραγούδι που ανέφερα πιο πάνω.

β) Τελικά η καθηγήτρια μου επέστρεψε σήμερα τις παραγράφους. Το σχόλιό της ήταν αυτό: "Εντάξει.. Δεν ήταν χάλια"

γ) Σταυρώστε τα δάχτυλά σας για αύριο. xD

Καλό σας βράδυ!

Διάσπαρτοι Παράγραφοι

Μοιράζω τις καλησπέρες μου στη blogόσφαιρα.
Διαβάζοντας τον τίτλο μπορεί να μην καταλάβατε τι θέλω να πω. Βασικά... σίγουρα δεν καταλάβατε.

Κάνω ένα διάλειμμα από τη δουλειά που έχω και το διάβασμα, ύστερα από την ανάπτυξη τριών, ανεξάρτητων παραγράφων σχετικά με την κρίση της γλώσσας.
Μου ζήτησαν να γράψω τρεις παραγράφους, 80-100 λέξεων περίπου, αναλύοντας ένα αίτιο της κρίσης της γλώσσας σε κάθε μία. Φυσικά δεν είχα καμία όρεξη να γράψω αλλά τελικά παλουκώθηκα κάτω και έκανα τη δουλειά μου. Είπαμε, πρέπει να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου.

Ενώ στην αρχή κοιτούσα το λευκό χάρτι με απαθές βλέμμα και το στυλό στον αέρα, μη γνωρίζοντας τι μπορούσα να γράψω, ύστερα από ορισμένες τσιρίδες της μητέρας μου, παράπονα της γιαγιάς για την καταστροφή της καρότσας που χρησιμοποιεί όταν πηγαίνει λαϊκή και ένα πιάτο σαλάτας, η έμπνευση μου 'ρθε κατακέφαλα.

Μπορεί να μην το έχω αναφέρει στο παρελθόν εδώ πέρα αλλά πραγματικά δεν μπορώ να γράφω εκθέσεις, περιλήψεις, παραγράφους μπλα μπλα μπλα (μου φαίνεται πως έχω κάνει ξεκάθαρη την ανικανότητά μου να γράφω στους γνωστούς μου xD).

Ξέρω πως οι απόψεις μου είναι ρηχές, απροσδιόριστες και μερικές φορές παράξενες αλλά that's me. :P

Θα σας παραθέσω λοιπόν τις τρεις παραγράφους μου όχι για να μου πείτε:
"Γράφεις πολύ καλά!"
"Μη λες βλακείες!"
"Μακάρι να έγραφα κι εγώ έτσι :("
...και τα λοιπά κουραφέξαλα.
Τις πληκτρολογώ για να καταλάβω τις απόψεις σας πάνω σε ορισμένα θέματα και δε με ενδιαφέρει καν πόσοι θα απαντήσουν. xD


1η Παράγραφος

"Καταλυτικός παράγοντας στην κρίση της γλώσσας είναι η σύγχρονη κυριαρχεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Κατ' αρχάς, παρατηρείται καθίζηση του λόγου καθώς η εικόνα και ο ήχος παίρνουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό του λεξιλογίου και την επανάληψη δυσνόητων εκφράσεων που δεν προσφέρουν γλωσσική ανάπτυξη στον πολίτη. Παράλληλα, τα ρηχά προγράμματα που προωθούνται δε συνεισφέρουν στην διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων του καθ' ένα. Σε συνδιασμό με τα συνθήματα που χρησιμοποιούνται, την εισαγωγή ξενικών στοιχείων και τη λανθασμένη χρήση της γλώσσας, ο πολίτης αδυνατεί να εκφραστεί σωστά και καταλήγει κοινωνικά απομονωμένος".



2η Παράγραφος

"Σύμφωνα με έρευνες των ανθρωπολογιστών, σημαντικό παράγοντα κρίσης της γλώσσας αποτελεί η ποιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων τα τελευταία χρόνια. Οι ψυχρές σχέσεις που αναπτύσσονται εξυπηρετούν συχνά τις οικονομικές ή επαγγελματικές ανάγκες των ανθρώπων. Η έλλειψη διάθεσης και πραγματικού ενδιαφέροντος οδηγούν στην απρόσωπη, περιορισμένη και ανώφελη επικοινωνία που δεν προσφέρει ευχαρίστηση στους ομιλητές μα ανταλλαγή μηνυμάτων μεταξύ πομπού και δέξτη. Ακόμη, η έλλειψη συναισθήματος είναι αυτή που εκφράζεται με λεξιλογική πενία, φαινόμενο συχνό στις μέρες μας".



3η Παράγραφος

"Αίτια κρίσης της γλώσσας μπορούν να θεωρηθούν τα πολιτικά πρότυπα. Το επίπεδο της γλώσσας που χρησιμοποιούν χαρακτηρίζεται από συνθηματικές εκφράσεις, λαϊκίστικες λέξεις και συντακτικά λάθη. Τα μηνύματα που στέλνουν στους πολίτες, παραδίνονται με όμορφα λόγια που παραπειούν τις πραγματικές τους προθέσεις. Συγκεκριμένα, στόχος τους αποτελεί η προσκόλληση των πολιτών στις πλασματικές υποσχέσεις τους, που επιτυγχάνεται με τη ρηχή και συχνά δίχως ενδαιφέρον ομιλία τους. Ακόμη, η απουσία μιας ισχυρής επιχειρηματολογίας έχει αντίκτυπο και στην κριτική σκέψη καθώς η απουσία πολιτικού προβληματισμού οδηγεί στην αδρανή κριτική στάση των ανθρώπων."



Σημειώσεις:
α) Καμία παράγραφος δε μου αρέσει. Ψιλοχαίρομαι με την τρίτη σε ορισμένα σημεία μα πιστεύω πως θα με κράξει η καθηγήτρια μόλις δει την έκφρασή μου. :Ρ
β) Κ. Μάνεση προσέξτε τι θα πείτε.
γ) Νίκο, αυτό πάει και σε εσένα. ΔΕΝ ΕΡΧΟΜΑΙ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ. :Ρ
δ) Κανονικά τώρα έπρεπε να κάνω αγγλικά -.-
ε) Συγγνώμη για το χρόνο που σας έφαγα. :/
στ) Τα λέμε. :Ρ

Cut the Crap

^Ναι το ξέρω, ο τίτλος μαρτυρά τα επίπεδα ευγένειας που κατέχω αλλά please, just cut the crap.

Βαρέθηκα να βλέπω τους άλλους να περπατούν νευρικά από τη μία άκρη της αίθουσας εως την άλλη, μουρμουρίζοντας τα προβλήματά τους.
Βαρέθηκα να ακούω τα παράπονα των άλλων ενώ δεν τους φταίω.
Βαρέθηκα να νιώθω την απογοήτευση και την ένταση στην ατμόσφαιρα λόγω των νευρών των άλλων.

Βαρέθηκα τις γκρίνιες για το ασφαλιστικό, τους μισθούς, τα μαθήματα, το σχέδιο, τον ανύπαρκτο φίλο, τον αδιάφορο γκόμενο, τον ηλίθιο καθηγητή.
Βαρέθηκα τον βλακώδη τρόπο συμπεριφοράς των περισσότερων συνομιλήκων μου που θεωρούν πολύ έξυπνο και αστείο το να πετούν "ροχάλες" στα βιβλία και στα μαλλιά των συμμαθητών τους.
Βαρέθηκα την εγωιστική, εγωκεντρική και μοχθηρή φύση μας, που μας οδηγεί στη "σνομπ" συμπεριφορά προς τους άλλους που βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως είναι καλύτεροι.

Βαρέθηκα τις χαζορομαντικές δηλώσεις των εφήβων.
"Είναι ο έρωτας της ζωής μου" "Μ' αγαπάει!" "Είναι το άλλο μου μισό" "Θέλω να μείνουμε μαζί για πάντα!" "Γ+Ζ= Λαβ φορ έβα" "c.@gpw.p0lu.mwRak!.m!!!!!" (Μου πήρε τέσσερα λεπτά για να γράψω αυτή την "πρόταση")

WAKE UP GIRL!

Δεν είναι ο έρωτας της ζωής σου αλλά μια εφηβική βλακεία. -.-

Τι άλλο βαρέθηκα; Χμ... Βαρέθηκα τις ηλίθιες που μου φορούν τις μπλούζες με το λογότυπο των Rolling Stones και θεωρούν πως βλέπουν μια πολύ όμορφη γλώσσα. Βαρέθηκα τις επίσης ηλίθιες που μόλις τους γυαλίσει ένας που ακούει πιο rock μουσική από αυτές, μαθαίνουν το Karma Police, το Starlight και το Smells Like Teen Spirit, υιοθετούν ένα πιο rock ντύσιμο και θεωρούν τους εαυτούς τους Rock Teachers (Πόσες φορές είπα "rock"?)
Βαρέθηκα την έλλειψη προσωπικότητας από πολλές -μαντέψτε!- ηλίθιες που το παίζουν S & B για να κουτουπώσουν αυτόν που θέλουν.

Μαντέψτε: Δεν είστε ούτε S, ούτε B. Είστε διχασμένες προσωπικότητες, με τάσεις αντιγραφής προτύπων που κάθε μέρα αλλάζουν χαρακτήρα για να γίνουν αρεστές. Χαρήκατε; :) (Ναι, αυτό ήταν το σατανικό χαμόγελο).


Και τώρα με συγχωρείτε αλλά πάω να δω Code Geass. Έχω μείνει πίσω και εκνευρίστηκα με την ανάρτησή μου. Ναι, όπως καταλάβατε είναι μία τελείως random ανάρτηση. Κλασικό από εμένα, right? See ya.

Τα Μικρά των Ημερών :Ρ

Καλησπέρα.
Μου φαίνεται πως σήμερα -έχοντας τριάντα λεπτάκια μπροστά μου- θα υπηρετήσω τον τίτλο του blog μου.

Τα Μικρά της Ημέρας δε λέγεται; Ε, ας πω κάποια μικρούλικα πραγματάκια για τις τελευταίες τρεις μέρες.

• Πήγα επιτέλους στο γιατρό. Η μητέρα μου είχε κλείσει ραντεβού χωρίς να με ενημερώσει (νόμιζα πως θα πήγαινα κομμωτήριο -.- ) και ύστερα την Τετάρτη, ύστερα από το φροντιστήριο, πήγα μαζί της στο γιατρό. Όταν μου ανακοίνωσε το πρόβλημά μου η μητέρα μου ανησύχησε περισσότερο από εμένα. Εγώ βλέπετε, έπαιζα με τα δάχτυλά μου. :Ρ
  Ρώτησε τη γιατρό τι έπρεπε να κάνουμε και εγώ της έδωσα την απάντηση xD "Θα πάρω χάπια για να υπάρξει μια ισορροπία" είπα ήρεμα και η γυναίκα με κοίταξε χαμογελώντας. Με τα πολλά, μου είπε πράγματα που ήξερα ήδη. :Ρ Το είχα ψάξει ήδη το θέμα και εδώ και ένα χρόνο ήξερα από τι "έπασχα".
• Την Τετάρτη που είχε βρέξει, έγινα λούτσα με την Ειρήνη. :Ρ Η πρώτη φορά της φετεινής σεζόν όπου εμφανίζομαι ως βρεγμένη γάτα! :D
• Πήγα παραδόξως καλά στο διαγώνισμα Μαθηματικών Κατεύθυνσης. Χωρίς να απαντήσω δύο ερωτήματα, είχα το δεύτερο καλύτερο γραπτό του τμήματος με διαφορά ενός βαθμού από το πρώτο. Β)
  
• Έγραψα ΣΚΑΤΑ στη Φυσική Γενικής. :/
• Έγραψα πολύ καλά στη Φυσική Κατεύθυνσης αν και έχασα το εικοσάρι από βλακεία -.-
• Οι εξελίξεις προχωρούν με ταχύτητα 180km/h.
• Βρήκα μία αντιγυραντική κρέμα στο κομοδίνο μου. ο_Ο
• Σήμερα θα δω το τρίτο επεισόδιο το Code Geass το οποίο προχωρά με την ταχύτητα μιας χελώντας -.-
• Μία κοπέλα από το σχολείο βλέπει επίσης το Death Note! Είμαι τόσο περήφανη που της το σύστησα και μαντέψτε: ζωγράφισε τον L! :D Την αγαπώ <3
• Σήμερα έχω το πρώτο μου μάθημα μορφολογίας! Ανυπομονώ να δω τον καθηγητή μου στο ωδείο. :Ρ
• Στη μουσική δωματίου φέτος θα δουλέψω με βιολί. Duh... Με εκνευρίζει αυτό το όργανο αλλά είναι way better από το κλαρίνο. I mean, μου μεταδίδει κάποια συναισθήματα, κι ας είναι αυτά εκνευρισμός, ενόχληση και αηδία σε μικρό βαθμό. Είπαμε, αγαπάμε τσέλο!
  
• Ήταν να πάω κομμωτήριο σήμερα για να ξεμπερδεύω με την ψαλίδα αλλά η κομμώτρια "δεν είχε χρόνο". -.- Δεν ξέρω πως να τα κάνω τα μαλλιά μου... Καμιά ιδέα; :Ρ
• Πρέπει να ακούσω το Αγρίμια και Αγριμάκια μου (;) για να δω τι έχω να βγάλω. :Ρ Ελπίζω να μου αρέσει το κομμάτι. :Ρ

• Έχω αρχίσει να πιστεύω πως θα τα καταφέρω. Τα Μαθηματικά δε μου φαίνονται τόσο ακαταλαβίστικα, η Χημεία -αν και κολλημένη με το δεσμό υδρογόνου και την ώσμωση- έχει τη δική της πλάκα με τις ενώσεις και τα Π της, η Φυσική είναι γελοία. :Ρ

Πφ... Αυτά είχα να πω σε ακόμη μία, άσκοπη ανάρτηση. :Ρ
Έχω να πάω σε μάθημα οπότε σε περίπτωση που έχω ορθογραφικά, συντακτικά ή γραμματικά λάθη... δεν φταίω εγώ. :Ρ


Καλημέρα σε όλους όσους ξύπνησαν, καλησπέρα σε όσους δουλεύουν και καληνύχτα σε όσους θέλουν να κοιμηθούν. :Ρ

Σας αφήνω με τον L!






(Αγαπάμε L!)

Αριθμός Avogadro σε "Ευχαριστώ!"

Καλησπέρα μικροί bloggers.

Μπορεί από τον τίτλο της ανάρτησης να μείνατε κάπως έτσι: ο_Ο αλλά υπάρχει μία λογική εξήγηση που θα σας την παραθέσω σε λίγο.
Δεν ξέρω γιατί θέλω να κάνω αυτή την ανάρτηση. Μάλλον επειδή χθες έγινε κάτι απλό, κάτι κοινό που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Χμ... Ισχυρή αντίθεση στην προηγούμενη περίοδο. :Ρ

Τέλος πάντων, δεν έχω όρεξη για πολλά λόγια οπότε απλά θα παρουσιάσω τα γεγονότα.

Χθες, ύστερα από το μάθημα των αγγλικών είχα μιάμιση ώρα κενή μέχρι το μάθημα του φροντιστηρίου. Σκέφτηκα να πάω κλασικά στα Starbucks για ζεστή σοκολάτα και να διαβάσω ήσυχα τα μαθηματικά κατεύθυνσης. Η κοιλιά μου όμως γουργούριζε οπότε κατέληξα στα Goody's με ένα cheeseburger στο χέρι :Ρ (Πες "Συγχαρητήρια" Λάζαρε! :D). Όμως, ως γνωστή φαγάνω, δε χόρτασα οπότε μπήκα στο κοντινότερο σούπερ μάρκετ για να πάρω μία σοκοφρέτα να φάω.

Με τα ακουστικά στα αυτιά, την ένταση στο 90% και σε θέση ετοιμότητας, τα μάτια μου έψαχναν την πιο νόστιμη σοκοφρέτα. Όμως μετά πρόσεξαν τα ράφια με τα σαμπουάν των μαλλιών οπότε τα πόδια μου με οδήγησαν εκεί. Σκεφτόμουν να πάρω σιλικόνη για την προστασία των μαλλιών μου. Αυτό τον μήνα έχουν γίνει πολύ χάλια. :S

Ακούγοντας τους Keane και χτυπώντας το πόδι μου στο ρυθμό της μουσικής, δεν άκουσα τις φωνές μιας γριούλας. Βρισκόμασταν μόνες μας στο διάδρομο και εκείνη φώναζε προς το μέρος μου. Όταν άκουσα ψιθύρους στο background της μουσικής, έβγαλα τα ακουστικά και γύρισα ενστικτωδώς προς τα πίσω. Η γιαγιάκα ζήτησε συγγνώμη για την ενόχληση και μετά με ρώτησε εάν μπορούσα να τη βοηθήσω.

Πήγα κοντά της και μου έδειξε το πιο ψηλό ράφι όπου υπήρχε μία, η τελευταία, συσκευασία χαρτιού κουζίνας. Βρισκόταν κολλημένο στον τοίχο και ήταν αρκετά μακριά. Εκείνη πρώτον, ήταν ασφαλώς κοντή και δεύτερον, είχε πρόβλημα υγείας όπου δε θα έκανε καλό το να τεντωθεί πολύ.

Σηκώθηκα στις μύτες του ποδιού μου και τέντωσα το χέρι μου για να πιάσω τη συσκευασία αλλά ήταν μακριά -.- Ξαναπροσπάθησα και έριξα το αντικείμενο κάτω για να μπορέσω να το πιάσω. Το τράβηξα και μετά το έδωσα στη γιαγιά που άρχισε να με ευχαριστεί. ο.Ο

"Ευχαριστώ κορίτσι μου, ευχαριστώ πολύ. Συγγνώμη για την ενόχληση, ευχαριστώ. Ευχαριστώ και πάλι, ευχαριστώ πολύ"

God, ένιωσα άσχημα από τα πολλά ευχαριστώ καθώς δεν έκανα τίποτα το ιδιαίτερο. :S Χαμογέλασα χαλαρά και έχωσα τα ακουστικά και πάλι στα αυτιά μου. Έφυγα από το διάδρομο και έμεινα στα ράφια με τις σοκολάτες. Μετά από την παράξενη κατάσταση με τα πάμπολλα ευχαριστώ, ήμουν έτοιμη να λιώσω στα γέλια. Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα βάλει τη γροθιά στο στόμα μου και προσπαθούσα να με συγκρατήσω. :Ρ

Λίγο πριν φύγω από τον όροφο, η γιαγιάκα με ξαναείδε και άρχισε και πάλι τα ευχαριστώ. Είπα ένα απλό Καλό βράδυ και έφυγα γρήγορα.
Τελικά δεν πήρα ούτε σοκολάτα, ούτε γκοφρέτα, ούτε σιλικόνη.

Όταν βγήκα έξω όμως άρχισα να γελάω υστερικά και ο πωλητής ενός ζαχαροπλαστείου με κοίταζε λες και ήμουν καμιά τρελή. :Ρ


Duh... Αυτά είχα να πω μου φαίνεται και βλέπω πόσο άσκοπη είναι αυτή η ανάρτηση. :Ρ
Δεν πειράζει όμως, υγεία!

Καλό μας Μήνα!

Απ' τη Δευτέρα το πρωί, δεν προλαβαίνω! Μέχρι την Παρασκευή, δεν προλαβαίνω...

Ναι ναι, οι Locomondo επισκέπτονται τον τίτλο της ανάρτησης αυτής. Ο λόγος; Είναι απλός!

Δεν προλαβαίνω

Ας τα πάρω από την αρχή όμως και χωρίς άγχος.

Την Κυριακή, όπως έκανα ξεκάθαρο, είχα γενέθλια. Βέβαια από το πρωί η μέρα δεν ήταν και η καλύτερη. Το να έχεις κοιμηθεί πέντε ωρίτσες και να σου τραβάει τα σεντόνια η γιαγιά τσιρίζοντας για να ξυπνήσεις, σίγουρα δεν είναι ο τρόπος που θέλεις να ξυπνήσεις. Μετά από καθάρισμα, γκρίνια και βαριεστημένο ύφος (κάπως έτσι: -.-) πήρα μια μικρή ανάσα (Izzy που είσαι γλυκιά μου; :Ρ ) και ύστερα επέστρεψα σπίτι. Εκεί με περίμεναν απροειδοποίητες επισκέψεις και μέχρι τις δέκα το βράδυ, διασκέδαζα τον ξάδελφό μου. Ύστερα, σκέφτηκα πως την επόμενη μέρα (βλ. Δευτέρα) θα στρώναμε τραπέζι για μερικούς συγγενείς οπότε δε θα είχα χρόνο να κάνω τα μαθήματά μου.

Έπιασα τα τετράδιά μου, άρπαξα τα στυλό, στρογγυλοκάθησα στο γραφείο και άρχισα να λύνω ασκήσεις Φυσικής και Χημείας κατεύθυνσης για το φροντιστήριο. Έκανα και τα μαθήματα του σχολείου και παρατήρησα πως η ώρα είχε πάει δωδεκάμιση. ο.Ο Πήγα να κάνω μπάνιο και στη μία έπεσα για ύπνο.

Την επόμενη μέρα, με τις μπούκλες των μαλλιών μου να πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις, ετοιμάστηκα στα γρήγορα για το σχολείο και έριξα το βρισίδι της ζωής μου καθώς έβρισκα τρίχες μου σε διάφορα σημεία πάνω στα ρούχα μου, στο μαξιλάρι μου και στα βιβλία. Στο τέλος μάζεψα μια τούφα ΝΑ, με το συμπάθειο. xD

Γύρισα από το σχολείο, έλυσα μερικές ασκήσεις Χημείας κατεύθυνσης και ύστερα αφιερώθηκα στους επισκέπτες. Πήγα φροντιστήριο και ψιλοζαλίστηκα καθώς δεν είχα φάει πολύ και ύστερα το άγχος μου χτύπησε την πόρτα.

Είχα να κάνω τα μαθήματα του σχολείου, τα μαθήματα για τα αγγλικά -στα οποία υπήρχε και μία έκθεση πεντακοσίων λέξεων -.- -, διάβασμα για το φροντιστήριο όπου: α) είχα τεστ Φυσικής κατεύθυνσης, β) να κάνω ασκήσεις έκθεσης, περίληψη και ανάλυση κάτι παραγράφων που ούτε η μάνα τους δεν τα γνωρίζει, γ) διάβασμα για την έκθεση που θα γράφαμε και δ) τα μαθήματα του σχολείου. Επίσης, τα 'χα ψιλοπάρει γιατί ήταν εκνευρισμένοι οι άλλοι και εμένα ενοχλούσαν (Hello? Έχω ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΛΕΜΕ!) και ήθελα να δω και το Grey's Anatomy (μην ανησυχείτε, είμαι πιο πολύ του House M.D.). Έκανα τελικά τα μαθήματα του σχολείου και μερικές ασκήσεις φυσικής και μετά έπεσα για ύπνο τέζα (σαν την κατσαρίδα Τερέζα).

Την επόμενη μέρα, όταν ξύπνησα τα μαλλιά μου ήταν στρωμένα. Κακό σημάδι αυτό.

Στο σχολείο έκανα το 1/3 των ασκήσεων που είχα για τα Αγγλικά και όταν επέστρεψα σπίτι (βλ. κουρασμένη, πεινασμένη, αγχωμένη) είχα σκοπό να φάω, να διαβάσω, να μάθω, να λύσω μέσα σε μιάμιση ώρα.

Όταν έφτασα λοιπόν, είδα έναν πατέρα να στρογγυλοκάθεται στον υπολογιστή, πλήρως προσειλωμένο στην οθόνη. Ρώτησα που είναι η γιαγιά αλλά είχε φύγει εκδρομή με το ΚΑΠΙ.

"Shit" σκέφτηκα μα ήλπισα πως εκείνος θα μου έδινε κάτι να φάω στα γρήγορα. Πολλά ήθελα. Δεν είχε ιδέα για το τι συνέβαινε στην κουζίνα.

Η Ονειροπαγίδα εκνευρίστηκε.

Μπήκα στο δωμάτιο του αδελφού μου και είδα το κρεβάτι του ξέστρωτο.

"You've got to be kidding me!" σκέφτηκα και έφριξα. Έκανα μια γύρα στο σπίτι και είδα τα πάντα σε ένα απόλυτο χάος.

"Μη μου πεις πως όλα τα κρεβάτια είναι έτσι!"

"Έτσι είναι"

"Όχι, όχι, ΟΧΙ! Έχω διάβασμα και πρέπει να κάνω τόσα πολλά και έχω τόσο λίγο χρόνο και σκόπευα να φάω και μετά να κάτσω να τελειώσω τα μαθήματά μου και τώρα δε θα μπορέσω να κάνω τίποτα και δε θα προλάβω και τότε τι θα κάνω;" *προχωρώ στο δωμάτιο μου με βαριά βήματα και ρίχνω την τσάντα στο πάτωμα* "Τι θα μου φτιάξω τώρα να φάω και δεν έχουμε και πολλά πράγματα και δεν ξέρω τι γίνεται στο ψυγείο και...".

"Κι εγώ τι να κάνω βρε Λ.;"

"Να σηκωθείς από το γραφείο και ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ!" πήγα να πω αλλά τελικά σιώπησα.

Έπιασα μία μικρή κατσαρολίτσα και έβαλα λίγο νερό. Έριξα και δύο αυγά και τα άφησα να βράζουν. Έπιασα το κρεβάτι μου και το έστρωσα σε χρόνο ρεκόρ: μόνο ενάμιση λεπτό! Επέστρεψα στην κουζίνα και έλεγξα τα αυγά. Προχώρησα στο δωμάτιο του αδελφού μου και άρχισα να φτιάχνω το κρεβάτι του. Ύστερα, έπιασα τις τσάντες μου, που ήταν και βαριές πανάθεμά τες, και γύρισα στην κουζίνα. Έπιασα τα φυλλάδια της έκθεσης και άρχισα να αναλύω τις παραγράφους, ήταν και πολλές τρομάρα τους. Έφτιαξα τα αυγά και τα άφησα στην κατσαρόλα καθώς είχα πιάσει την περίληψη. Η περίληψή μου βγήκε αισχρή και τα αυγά κρύα αλλά τουλάχιστον τα είχα φτιάξει. :Ρ

Έκανα τελικά όλες μου τις ασκήσεις εκτός από την έκθεση των αγγλικών και δύο ασκήσεις φυσικής. Σκέφτηκα πως την έκθεση θα μπορούσα να την παραδόσω την Πέμπτη και τις ασκήσεις θα τις έλυνα μια άλλη μέρα.

Άρχισα να διαβάζω τις σημειώσεις μου για την έκθεση που θα έγραφα αλλά τότε η μητέρα μου με ειδοποίησε πως η ώρα είχε πάει πέντε παρά.

"Shit" ξανασκέφτηκα και άρχισα να ντύνομαι γρήγορα.

Έχωσα όλα μου τα βιβλία στην τσάντα -η οποία έγινε ΤΕΡΑΣΤΙΑ και με πόναγε- έφυγα για τα αγγλικά. Εξήγησα την κατάσταση στην καθηγήτριά μου και εκείνη μου είπε πως δεν υπήρχε πρόβλημα. Στο διάλειμμα που είχα έκατσα να κάνω τις ασκήσεις της Φυσικής που τελικά μου αποδείχθηκαν γελοίες. :Ρ

Μετά τα αγγλικά έτρεξα στο φροντιστήριο για να προλάβω (μέσα σε δέκα λεπτά πρέπει να φτάσω). Ανακουφισμένη άντεξα τρεις ώρες μαθήματος με έναν εκνευριστικό πονοκέφαλο για παρέα.

Τελικά στην έκθεση έγραψα σκατά καθώς μου φαίνεται πως επαναλάμβανα μία συγκεκριμένη λέξη και στο τεστ της Φυσικής τα πήγα άψογα... ή τουλάχιστον αυτό είπε ο καθηγητής αλλα οκ, ήταν γελοίο. :Ρ

Επέστρεψα σπίτι και βρήκα μια γιαγιά που χτύπησε το πόδι της στην εκδρομή και έσκουζε από τον πόνο και τον πατέρα μου να το παίζει υδραυλικός. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη και έβλεπε τη Σεχραζάτ με τον Ονούρ κι εγώ ήμουν ψιλοκοιμισμένη.

Έκατσα να κάνω τα μαθήματα του σχολείου για την επόμενη μέρα και έπεσα αμέσως για ύπνο. Έβαλα το ξυπνητήρι στις έξι για να κάνω μπάνιο την επομένη αλλά δεεεεν... Σήμερα ξύπνησα οχτώ παρά πέντε και παραλίγο να αργήσω στην πρώτη ώρα.

Άντε, αυτά είχα να πω. :Ρ

Δεν ξέρω γιατί αλλά είμαι σαν χαζοχαρούμενο τώρα :Ρ Μπορεί επειδή δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ απολύτως (εκτός από το διάβασμα) ή επειδή ακούω Locomondo εδώ και δύο ώρες, you knows?

Ja ne!

Sweet Sixteen... LAME!

Καληνύχτα; Καλημέρα; Καλησπέρα; Δεν ξέρω τι λέμε τέτοια ώρα. :Ρ Ως συνήθως, η νυκτόβια Ονειροπαγίδα στήνει τις... παγίδες της για να πέσετε και να συλλέξει τα όνειρά σας.

Σήμερα δε σκόπευα να κάνω καινούργια ανάρτηση. Σκεφτόμουν πως θα ήταν πολύ μπανάλ να γράψω κάτι τη μέρα των γενεθλίων μου. Θέλω να πω, όλοι αυτό κάνουν, σωστά; Όμως, ως γνωστή Ονειροπαγίδα, άλλαγα γνώμη καθώς πρόσεξα στον καθρέφτη της τουαλέτας το δεξί μου αυτί. Μην ανησυχείτε, θα μάθετε για αυτό αργότερα. Σημείωση: Αυτό που διαβάζετε είναι προϊόν πείνας, κούρασης και χασμουρητού.

Και που λέτε, πριν από δεκαέξι χρόνια μία νεαρά πήγε να γεννήσει. Χωρίς ρεύμα, μες τη μαύρη μαυρίλα (λέτε για αυτό να έχω προβλήματα όρασης; ο.Ο) και χωρίς το συζυγό της δίπλα της (βλέπετε ταξίδευε ο χρυσός μου!) γέννησε στις 17:30 μία μικρή Θεά... εμένα Β) *εδώ γελάμε*.

Μετά από λίγες μέρες η μητέρα μου ήρθε να με πάρει από το μαιευτήριο. Μπαίνει στο θάλαμο με το γιατρό και βρίσκει την κορούλα της. Όταν με βλέπει καλά καλά, αρχίζει το κλάμα. Όχι, δεν ήταν λόγω συγκίνησης. Δε χαιρόταν που θα είχε μία κοπέλα για να της χτενίζει τα μαλλιά. Έκλαιγε από τη θλίψη της καθώς πίστευε πως ήμουν ένα άρρωστο μωρό. Βλέπετε, το δεξί μου αυτί ήταν λίγο παράξενο. Ενώ το πάνω μέρος των αυτιών όλοι οι άνθρωποι το έχουν στρογγυλό και μαλακό εγω guess what: δεν το έχω! :D Πάνω πάνω το αυτί μου είναι ολόισιο, σαν τα ξωτικά ένα πράγμα. :Ρ

Κλαίει η μητέρα μου, πιστεύει πως είμαι άρρωστη, πως έχω προβλήματα με την ακοή και ο γιατρός μένει κόκκαλο. :Ρ Της δείχνει ύστερα μωρά που είχαν πραγματικά προβλήματα και βασίλευε άκρα του τάφου σιωπή.

Τον επόμενο χρόνο οι γονείς μου προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα για να γίνει το αυτί μου "κανονικό". Μέχρι και ζελοτέιπ μου είχαν κολλήσει, δίνοντας το "σωστό σχήμα" και εγώ τσίριζα σαν τρελή. xD Στο τέλος σταμάτησαν τις προσπάθειες και αποδέχτηκαν το γεγονός πως θα έμενα με τέτοιο αυτί τα επόμενα χρόνια. :Ρ

Εκείνη τη χρονιά, εγώ, το θεϊκό μωρό είχα καταφέρει τα εξής:

α) Μου είχαν βγάλει τον ώμο γιατί ήθελαν να μου κάνουν γυμναστική.

β) Υπήρχε περίπτωση να έχω πρόβλημα στα πόδια μου και με τρέχανε μωρό παιδί σε αξονικές εξετάσεις. Τελικά ήμουν μια χαρά :Ρ

γ) Είχα μπουσουλήσει μέχρι το πιάνο του σπιτιού μας και είχα σηκωθεί όρθια με τη βοήθεια του σκαμπό. Μετά έπεσα. Χτύπησα. Έκλαψα.

δ) Είχα κατάξανθο μαλλί. ο.Ο Πλατίνα λέμε ο.Ο

ε) Είχα σημάδια που κανείς δεν ήξερε από πού ήρθαν. :Ρ

Γενικά, τα χρονάκια πέρασαν και η μικρή Ονειροπαγίδα μεγάλωσε με το αυτί της για παρέα. :Ρ

Η μητέρα μου μέχρι πρόσφατα πίστευε πως είχα πρόβλημα με το αυτί μου. Πως δε μου άρεσε, πως είχα κόμπλεξ, πως μου φαινόταν παράξενο και ήθελα να το ξεφορτωθώ. Αυτό που δεν γνώριζε ήταν πως ποτέ δεν αντιπάθησα το αυτάκι μου. Το ξωτικίσιο αυτί μου με έκανε να πιστεύω πως ήμουν η μοναδική σύντροφος που θα μπορούσε να έχει ο Λέγκολας στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Το αυτί μου μου έδινε την εντύπωση πως είχα special δυνάμεις και καλύτερη ακοή από τους άλλους.

Εντάξει, μερικές φορές με εκνευρίζει. Όταν κάνει κρύο συνήθως μου πονάει το πάνω μέρος και αναγκάζομαι να το καλύπτω γιατί γίνεται πιο σκληρό και τσούζει αλλά μ' αρέσει αυτό! :D

Και να που φτάσαμε στο 2010 όπου γίνομαι επισήμως δεκαέξι χρονών. Με το αυτί μου χουχουλιασμένο κάτω από τη στρώση των μαλλιών μου να με συντροφεύει χαρωπά χαρωπά.

Ήθελα να πω πολλά φιλοσοφικά πράγματα σήμερα, σκέψεις που με κατακλύουν αυτές τις μέρες αλλά κατέληξα να μονολογώ για το αυτάκι μου, που δε θα του κάνω χειρουργείο για να γίνει "κανονικό".

Εγώ και το αυτί μου είμαστε απροσάρμοστοι τύποι και μας αρέσει.

Καληνύχτες!

Η ονειροπαγίδα παίζει :Ρ

Γίιιιιιιιιιιιιιιιχα!
(Ωραία εισαγωγή huh?)

Ήρθε η ώρα λοιπόν που ακόμη και μια ονειροπαγίδα πέφτει στην... παγίδα του game-blogging. Ένα τερατίνι (βλέπε Lazarus ), μία piano-lover (βλέπε Poisonous )και η Rea-chun (βλέπε Dream Girl )με προσκάλεσαν να γράψω δέκα αγαπημένα μου πράγματα. Φυσικά αφού με προσκάλεσαν τρεις, αναγκαστικά θα γράψω τριάντα. -.- Δεν ξέρω εάν θα βρω τόσα αλλά θα προσπαθήσω. :Ρ



1. Τη σοκολάτα! <3
2. Το αίμα (κι όχι λόγω Twilight -.-)
3. Tην Stolichnaya!
4. Τη μυρωδιά των βιβλίων.
5. Τα ίδια τα βιβλία. :Ρ
6. Τα μπλε all star.
7. Τις παρτιτούρες.
8. Το τσέλο.
9. Τα πετυχημένα δώρα που δεν περιέχουν άρωμα :Ρ
10. Τις συλλογές CDs.
11. Τις βιβλιοθήκες. <3
12. Το πιάνο.
13. Την κιθάρα. :Ρ
14. Το ψαλίδι! <3
15. Τα iPods.
16. Τα νυστέρια. <3
17. Τον εγκέφαλο <3...>
18. Τα σκίτσα.
19. Τις ανάλαφρες, φαρδιές μπλούζες.
20. Τα καρό πουκάμισα.
21. Τα κεριά (φωτιά <3>
22. Τους αναπτήρες. :Ρ
23. Το ρολόι.
24. Τα μολύβια.
25. Τα απαλά υφάσματα.
26. Τις πυτζάμες. :Ρ
27. Την μυρωδιά που αναδύουν τα φρέσκα σεντόνια.
28. Την ατζέντα.
29. Τα λεφτά. :Ρ
30. Τα κεκάκια!



Σημειώσεις:

1. Δεν είμαι βρικόλακας.
2. Δεν είμαι μεθύστακας.
3. Δεν είμαι σχιζοφρενής δολοφόνος.
4. Δεν έκαψα εγώ τα δάση της Ελλάδας.
5. Δεν κλέβω τα λεφτά των άλλων
6. I'm just a dreamcatcher.
   

Ok, οι επιλογές ήταν τελείως random. Πιστεύω πως μέχρι το... πφ... 15; υπάρχει μια καλή σειρά :Ρ . Σε αυτό το διασκεδαστικό παιχνιδάκι δεν μπορώ να καλέσω πολλούς αφού αυτοί έχουν κάνει ήδη δικές τους λίστες ΑΛΛΑ! Θα ήθελα να δω την Βάσσια , τον Nameless και τον Merlin να συμμετέχουν στη χαρά μας!


Σημείωση Νο2: Η μουσική επιλογή είναι τελείως τυχαία. Αγαπώ τον Chris Isaak και τα κομμάτια του οπότε το Blue Hotel δε θα μπορούσε να λείψει από το blogάκι μου!


Θα τα ξαναπούμε!

Ηλίθιο σχέδιο

Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό γιατί πραγματικά είμαι εκνευρισμένη.

Πώς μπορεί ένα σκίτσο, μία ηλίθια ζωγραφιά να σε βάλει σε σκέψεις; Πως μπορεί ο συνδιασμός μολυβιού, ορισμένων γραμμών πάνω σε ένα φύλλο χαρτί να οδηγήσουν στα νεύρα που έχω τώρα; Και γιατί, μα γιατί να με επηρεάζουν όλα αυτά;

Ευτυχώς έχω μία κανονική απάντηση για την τελευταία ερώτηση. Όντας -χαμογέλα, το βλέπω πως θέλεις να το κάνεις- τελειομανής και νευρικός άνθρωπος, το να μην μπορώ να εξηγήσω κάτι μου τη δίνει. Το να μην μπορώ να δικαιολογήσω μια πράξη ή να βρω την πηγή της με φτάνει στα όριά μου. Αρχίζω να παίζω με τα μαλλιά μου νευρικά, δαγκώνω τα χείλη μου μέχρι που βγαίνει αίμα και όλο το σώμα μου βρίσκεται σε εγρήγορση. Ναι, αυτή είναι η φάση όπου σκέφτομαι πολύ σοβαρά και με τρομερή προσήλωση κάτι.

Αυτή η ζωγραφιά με οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Βασικά, τι ήθελα και έκατσα να ζωγραφίσω; Όχι, ήμουν χαζή και σκεφτόμουν την πυραμίδα με τη φρατζόλα! Άλλη μια βλακεία που είχα σχεδιάσει που τώρα πρέπει να βρίσκεται στον κάδεο σκουπιδιών του σχολείου μου. Αυτή η πυραμίδα και η ανάγκη μου να θυμηθώ πως ήταν, οδήγησε στα παράξενα χέρια και τα τρία πορτοκάλια. Μη μιλήσω για τη φράση.

Και ενώ είχα πάμπολλα αρνητικά στοιχεία για να μην κάτσω στην αναθεματισμένη κουζίνα εγώ εκεί, κλασική πεισματάρα, να κάνω αυτό που θέλω. Έκατσα στην καρέκλα, κοίταξα τα λευκά φύλλα και έπεσα σε κώμα. Τι έπρεπε να κάνω; Οέο; Τράβηξα μια μικρή καμπύλη και τότε έφτιαξα το γράμμα "Υ". Τσουπ, μου βγήκε η φράση που σχημάτισα κατευθείαν στο μυαλό μου. Μετά βγήκαν και τα πορτοκάλια και η συνέχεια...

Και ορίστε λοιπόν, κάθομαι στο λάπτοπ λίγα λεπτά πριν τις δύο και γράφω μία ανώφελη ανάρτηση... as always. Τα δάχτυλά μου όταν σταματώ να πληκτρολογώ βασανίζουν τις μπροστινές τούφες της -παλιότερης- φράτζας μου ενώ μετά τρίβονται μεταξύ τους. Το μυαλό μου είναι χαμμένο στις λέξεις που μου ανέφεραν και με κάνουν να σκέφτομαι. Βλέπετε, μίλησα για αυτό το άθλιο σχέδιο σε τρεις ανθρώπους που εμπιστεύομαι και γνωρίζουν αρκετά πράγματα -αν και με τσιτώνει μερικές φορές αυτό- και έδωσες ενδιαφέρουσες απόψεις.

Τελικά τι συμβολίζουν τα πορτοκάλια; Εμένα ή τη μοναχικότητα; Και το χέρι με την κορδέλα, θέλει να προφυλάξει κάτι με την κορδέλα, δείχνει επιφυλακτικότητα ή είναι ο δολοφόνος της ιστορίας; Μη μιλήσω για τη φράση και τα άλλα χέρια, δεν έχω πια δύναμη.

Άλλη μια νύχτα όπου θα καταναλώσω το γάλα της ζωής μου για να μπορέσω να κοιμηθώ. Άλλη μια νύχτα που το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει. Άλλη μια νύχτα που σκέφτομαι.

Να με πάλι, σχεδόν τραβάω τις τρίχες στο κεφάλι μου. Θα καραφλιάσω έτσι όπως πάω.

Καληνύχτα σε όσους μπορούν να κοιμηθούν, καλή συνέχεια σε όσους πάλι κάνουν παρέα στις νυτερίδες.

Βιβλία, βιβλία, βιβλία...

Πολλά πολλά βιβλία!

Βιβλία εδώ, βιβλία εκεί. Βιβλία στη γωνία του δωματίου, βιβλία μέσα στην τσάντα του φροντιστηρίου, βιβλία στο ντουλαπάκι της τουαλέτας, βιβλία σε ένα κούφωμα της κουζίνας, βιβλία πάνω στο πιάνο, βιβλία μέσα στο σκαμνάκι του πιάνου.

Βιβλία μικρά, βιβλία μεγάλα, βιβλία μεσαίου μεγέθους. Βιβλία παλιά, βιβλία καινούργια. Βιβλία με άρωμα φρέσκο, βιβλία με ξεθωριασμένες κίτρινες σελίδες. Βιβλία με πυκνές γραμματοσειρές, βιβλία με εφτά λέξεις ανά γραμμή. Βιβλία με σκληρό εξώφυλλο, βιβλία με χάρτινη, φτηνιάρικη μπροστινή σελίδα.

Βιβλία επιστημονικής φαντασίας, βιβλία μαγικά, βιβλία κλασικής λογοτεχνίας, βιβλία φιλοσοφικά, βιβλία δραματικά, βιβλία θεάτρου, βιβλία φροντιστηρίου, βιβλία σχολείου, βιβλία με ποιήματα, βιβλία πολιτικά, βιβλία εφηβικά, lame βιβλία, βιβλία που δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους.

Ναι Λάζαρε, έχω πει τη λέξη "βιβλία", 37 φορές. :Ρ

Άραγε πως εισήλθα στο μαγικό κόσμο των τυπωμένων λέξεων; Χμ... Θυμάμαι. Θυμάμαι και πολύ καλά μάλιστα. Το πρώτο μου βιβλίο ήταν "Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά". Ναι, το δεύτερο βιβλίο της σειράς. Μου το είχε κάνει δώρο η κυρία στην οποία δούλευε η μητέρα μου. Πίστευε πως θα μου άρεσε και είχε δίκιο. Το είχα κρατήσει στα χέρια μου το 2001 εάν δεν κάνω λάθος. Ήμουν ένα μικρό, χαζό παιδί, έφτα χρόνων που πήγαινε στη δευτέρα δημοτικού. Είχα κάτσει να το διαβάσω και στην αρχή πίστευα πως ο Χάρι είχε τρελαθεί. Αργότερα, η Κάμαρα με τα Μυστικά μου φαινόταν σαν ένα μικρό δωματιάκι -περίπου σαν μια μικρή αποθηκούλα- που έκρυβε πολλά μυστικά, γραμμένα σε παλιά ημερολόγια.

Μην με παρεξηγείτε, ήμουν μικρό. Και λίγο καθυστερημένο.

Ο Χάρι Πότερ με έμπασε δυναμικά στον κόσμο των βιβλιοφάγων. Κατέληξα να ξεκοκκαλίζω τα βιβλία που είχαμε στη βιβλιοθήκη -τα οποία δεν ήταν ιδιαίτερα πολλά- και guess what: η μυωπία χτύπησε μου χτύπησε την πόρτα. Βλέπετε, δεν ήταν και το πιο σοφό πράγμα το να διαβάζω τη νύχτα έξω στο μπαλκόνι με ένα κιτρινιάρικο φως για συντροφιά.

Και να που έφτασα στο 2010. Την Παρασκευή αγόρασα πέντε βιβλία τα οποία σκεφτόμουν ολόκληρο καλοκαίρι και από τότε προχωράω λες και μου 'χουν κάνει Crucio. Περπατάω και τα βλέπω παντού. Στο δωμάτιο του αδελφού μου το μάτι μου πέφτε στο Κορίτσι με τα Πορτοκάλια. Στο δωμάτιο των γονιών μου στέκεται περήφανος ο Ντοστογιέβσκυ με Το Υπόγειο. Τρέχω στην κουζίνα για να βρω τη σωτηρία μου και να σου Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Επιστρέφω στο δωμάτιό μου και εκεί βλέπω τον Όργουελ να μου χαμογελάει ειρωνικά με τα δύο του βιβλία: 1984 και Η Φάρμα των Ζώων.

Με καταδιώκουν παντού!

Και επιστρέφουμε πάλι στη σοβαρότητα... :Ρ

Βιβλία.... Βιβλία... Βιβλία...

Χμ... μου φαίνεται πως θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες όπου θα περιέγραφα την μαγεία των πυκνογραμμένων λέξεων αλλά αυτό δε θα είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα, σωστά;

Έτσι, για κλείσιμο θα σας παραθέσω λίγες από τις αγαπημένες μου φράσεις στο "Το κορίτσι με τα Πορτοκάλια".

"Τι κοινό έχουν οι δημοσιογράφοι και οι γονείς; Την περιέργεια. Και τι κοινό έχουν οι πολιτικοί και τα παιδιά; Ότι τους θέτουν διαρκώς ερωτήσεις που δεν επιδέχονται πάντα απλές απαντήσεις."

"Ζευγάρι θα πει 'εμείς οι δύο' και αυτό το 'δύο' είναι σαν να μην μπορεί πια να διαιρεθεί."

"Το όνειρο του απίθανου έχει δική του ονομασία. Το αποκαλούμε 'ελπίδα'."

"Η ζωή είναι μία τεράστια κλήρωση όπου ορατοί είναι μόνο οι λαχνοί που έχουν κερδίσει."

Λίγο πριν σας πω αντίο, θα σας δώσω όμως και την πιο πετυχημένη -κατ' εμέ- φράση του βιβλίου. Μπορεί να μην την καταλάβετε, μπορεί όμως κι όχι. Εμένα με έκανε να σκεφτώ.

"Θα μπορούσε κάλλιστα στη θήκη του βιολιού να κουβαλάει φλογέρα. (Και τότε δε θα τη λένε Ιζαμπέλα. Θα τη λένε απλώς Κάρι.)"

Καλή συνέχεια!

Και μην ξεχνάτε, κανένα πορτοκάλι δεν είναι ίδιο με το άλλο.

Πάντα δεύτερη...

Καλησπέρα.
Αυτές τις τρεις εβδομάδες που δεν έκανα καμία καινούργια ανάρτηση, έφταιγε το ότι είχα πάει διακοπές. Αυτό που έμεινε ίδιο όμως είναι το βλακώδες συναίσθημα που είχα πριν, αυτό το συναίσθημα που με επισκέφτηκε και σήμερα.

Λίγο πριν φύγω είχα μία έντονη δυσαρέσκεια. Δυσαρέσκεια ως προς τα πάντα. Ως προς τους γύρω, τους γνωστούς, τους άγνωστους, τους μακρινούς μου ανθρώπους, τον εαυτό μου. Αφορμή για αυτή την αίσθηση -απ' όσο θυμάμαι- ήταν ένα κείμενο που είχα διαβάσει, ένα κείμενο που είχε γράψει μια κοπέλα σε μορφή ιστορίας.

H πρωταγωνίστρια ένιωθε μόνη της. Πίστευε πως ήταν μόνη της. Ήταν σίγουρη πως ήταν ένα μηδενικό, ένα άτομο που περνούσε απαρατήρητο στους συνομιλήκους του και ήταν σημαντικό μόνο στην οικογένειά του. Κάτι που με έναν παράξενο τρόπο με έκανε να την καταλάβω. Ύστερα όμως, ανέφερε πως υπήρχε ένας που νοιαζόταν για αυτή. Όχι δεν ήταν ερωτικός φίλος. Ήταν ένας πραγματικός φίλος. Κάποιος που ενδιαφερόταν για εκείνη κι ας μην το έδειχνε άμεσα. Το θέμα όμως ήταν πως εκείνη το ήξερε, το γνώριζε αυτό.

Εκεί εκνευρίστηκα. Είχε έναν τόσο υπέροχο άνθρωπο δίπλα της, κάποιον που την καταλάβαινε και ήθελε να τη βοηθήσει, κάποιον που προσπαθούσε να της δώσει τις σωστές συμβουλές μα εκείνη και πάλι ένιωθε "μόνη" της.

Πόσο με νευριάζει αυτό; Πολύ. Με τσιτώνει όταν λένε πως είναι "μόνοι" τους ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Με ενοχλεί γιατί δεν ξέρουν πως είναι το να είσαι πραγματικά μόνη σου, να βλέπουν οι άλλοι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι, να μην ενδιαφέρονται για εσένα , να είσαι πάντα δεύτερη. Δεν έχουν νιώσει την κοροϊδία των άλλων ενώ δε δίνεις αφορμές, δεν έχουν νιώσει τον χλευασμό μόνο και μόνο επειδή είσαι διαφορετικός από εκείνους. Εκείνοι απλά είναι σε ένα δικό τους κόσμο που πλάθουν τη μοναξιά τους για να είναι οι υπέροχοι, μοναχικοί, τυραννισμένοι πρωταγωνιστές που θα βρουν τον σωτήρα τους και θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Δε γίνεται έτσι λοιπόν και το ξέρω από πρώτο χέρι αυτό. Είσαι μόνος και παραμένεις μόνος. Δείχνεις αυτό που ευχαριστεί τους άλλους μόνο και μόνο για να τους τρίψεις στα μούτρα πως είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μα guess what: you're not. Επιστρέφεις στο σπίτι και η κενή έκφραση έρχεται στη θέση της. Λειτουργείς μηχανικά επειδή ξέρεις πως αυτό που κάνεις είναι το "σωστό". Δεν μπορείς να βρεις την πραγματική απόλαυση σε αυτά που φαίνονται fascinating στους άλλους. Νιώθεις άδειος, κενός, ανήμπορος να νιώσεις όλα αυτά που ισχυρίζονται οι άλλοι. Είσαι ένα ρομπότ κι αυτό γιατί περνάς μια ψεύτικη, μισή ζωή. Μία μισή ζωή που είσαι δεύτερη.

Ακόμη όμως κι αν σου δώσουν μια ευκαιρία, εάν εμφανιστούν οι γνωστοί "τυφλοί" άνθρωποι που δε βλέπουν την επιφάνεια μα την ουσία, δεν μπορείς να τους μιλήσεις. Δεν μπορείς να τους εξομολογηθείς όλα όσα έχεις περάσει, όλο τον πόνο που κρύβεις μέσα σου, το γεγονός πως το παίζεις χαρούμενος μόνο και μόνο για να κρατήσεις το μυαλό σου απασχολημένο. Δεν μπορείς να τους ανοιχτείς γιατί... ανησυχείς. Πιστεύεις πως εάν μάθουν όλες τις σκέψεις σου, όλη την αλήθεια, θα φύγουν μακριά σου. Άσε που δε θες να τους ενοχλείς με τα δικά σου προβλήματα: στα μάτια σου εκείνοι είναι πιο σημαντικοί από εσένα. Οπότε, τι γίνεται; Φτάνεις σε μια σχέση όπου ο άλλος είναι ειλικρινής με εσένα ενώ εσύ νιώθεις εγκλωβισμένος, ανίκανος να πράξεις αυτό που θες. Γιατί έχεις συνηθίσει να είσαι δεύτερος.

Έτσι είμαι κι εγώ: δεύτερη. Σε όλους τους τομείς. Και δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Δεύτερη στις καρδιές των άλλων, δεύτερη στις προσπάθειές σου, δεύτερη στη γενική εικόνα. Είμαι πάντα το χαμογελαστό πρόσωπο με τις "σοφές" απόψεις που θα συμβουλευτούν οι άλλοι, μα ποτέ το θέμα της συζήτησης. Είμαι υπεύθυνη και ενδιαφέρουσα, μα ποτέ πρώτη. Είμαι πάντα ο καλός βοηθός που κάνει όλη τη δουλειά, αλλά ποτέ αυτή που παίρνει τα εύσημα. Είμαι πάντα η δεύτερη.

Πειράζει λοιπόν που βαρέθηκα να είμαι η δεύτερη;

Απλά ήθελα να ξεσπάσω κατά κάποιο τρόπο κάπου και here I am. Ελπίζω να μη σας κούρασα. Καλή σας συνέχεια. :)

Radiohead Tribute

Ένα από τα διασημότερα συγκροτήματα της μουσικής σκηνής που καταφέρνει να περάσει συναισθήματα μέσω του ήχου, σίγουρα αποτελούν οι Radiohead. Ο μελαγχολικός ήχος και οι στίχοι που σε αγγίζουν φτάνουν για να κάνουν αυτό το συγκρότημα από τα αγαπημένα πολλών ανθρώπων.

Bloody hell ακόμη και χωρίς να έχω στη διάθεσή μου όλη τη δισκογραφία τους, άκουσα πολλά κομμάτια μέσω ίντερνετ και εδώ ακολουθεί η λίστα με τα αγαπημένα μου, δέκα Radiohead κομμάτια. Ξέρω πως είναι κάτι δύσκολο, ηλίθιο και ανώφελο αλλά είχα την ανάγκη να το κάνω. :)





10. Nice Dream

Από την αρχή, η εναλλαγή των συγχορδιών που όμως κρατούν σταθερό το "λα" μου κίνησε το ενδιαφέρον. Με βρήκα να ονειροπολώ με τον ήχο ενώ στο τέλος ψιθύριζα κι εγώ τους στίχους.
Have a nice dream my love...


9. 2+2=5

Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα πραγματικά ανατρίχιασα από την εισαγωγή. Such a creepy mood with so much emotion. Μετά την εισαγωγή όμως, παθιάζεσαι από την ένταση και τη δύναμη που βγάζουν. Κύριος στόχος του κομματιού μέσω των στίχων είναι το να σκεφτόμαστε διπλά. Δεν τρώμε τις σαβούρες που μας σερβίρουν, δεν είμαστε άβουλα ζώα. Είμαστε άνθρωποι με την αρετή της κρίσης. Ας τη χρησιμοποιήσουμε.



8. Motion Picture Soundtrack

Αυτό το κομμάτι πραγματικά το αγαπώ κυρίως για τους στίχους του. Δεν είμαι άνθρωπος που θα προσέξει τους στίχους περισσότερο από τη μουσική αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί εξαίρεση. Οι στίχοι είναι λίγοι και ουσιαστικοί. Μέσω της μουσικής υπόκρουσης, ο Thom σκέφτεται για το εάν τρελαίνεται. Ο τελευταίος στίχος πραγματικά αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση: I will see you in the next life.




7. Sail to the Moon

Έχω άραγε αναφέρει πόσο μου αρέσουν τα νανουρίσματα; Δεν ξέρω κατά πόσο θεωρείται αυτό το κομμάτι νανούρισμα -απ' ότι ξέρω, πολύ- για εμένα όμως έχει και κάτι άλλο, ξεχωριστό. Η φωνή του Thom σε κάνει να βλέπεις αυτό το κομμάτι με άλλη ματιά. Δεν αποτελεί μόνο ένα απλό νανούρισμα αλλά ένα μουσικό ταξίδι.


6. A Wolf at the Door

Την πρώτη φορά που το άκουσα χρειάστηκα λίγο χρόνο για να το καταλάβω. Ως συνήθως η μουσική με τράβηξε σα μαγνήτης και βρήκα τον εαυτό μου να προσέχει τους αρπισμούς, το συνδιασμό με τα ντραμς, το μπάσο και τη φωνή που είχε τέτοια ένταση κατά τη διάρκεια του κομματιού. Τώρα έχω να πω μόνο ένα πράγμα: "...Steal all my children if I don't pay the ransom and I'll never see them again if I squeal to the cops..."


5. Bullet proof... I wish I was

Ένα κομμάτι που πιστεύω ταιριάζει γάντι σε όσους πιστεύουν πως είναι ξέμπαρκοι σε αυτή τη ζωή. Φαίνεται πως δεν ανήκουμε πουθενά, είμαστε μόνοι μας και διαφορετικοί από τους άλλους. Αυτό όμως δεν είναι κακό. Κρατάμε τις ιδιαιτερότητές μας και δε γινόμαστε θύματα της απομίμησης. That's good.


4. Creep

Το κομμάτι με το οποίο τους έμαθα... έμμεσα. Είχα ακούσει ένα cover μιας μπάντας σε αυτό το κομμάτι και μετά γνώρισα το Creep των Radiohead. Το πραγματικό Creep που κάθε φορά που το ακούς νιώθεις σα μια κουκκίδα που επιπλέει στην απέραντη θάλασσα, αυτό που σε καταθλίβει και σε κάνει να δεις την σκληρή πραγματικότητα. Δυστυχώς όσο μαζοχιστικό κι αν είναι αυτό, το αγαπάμε.

3. Karma Police

Πόσο παίζει να μου αρέσει αυτό το κομμάτι; Πόσο παίζει να το αγαπώ; Γιατί κάθε φορά μου προκαλεί ανατριχίλες; Γιατί θέλω να τρέξω στο πιάνο και να το βγάλω κάθε φορά που το βάζω να παίζει; Γιατί βρίζω τον εαυτό μου που δεν μπορώ να κατεβάσω τη δισκογραφία; Γιατί Λίζα... this is what you get.

2. Fake Plastic Trees

She looks like the real thing
She tastes like the real thing
My fake plastic love
But I can't help the feeling
I could blow through the ceiling
If I just turn and run
And it wears me out...

Χρειάζεστε κάτι άλλο; Εγώ όχι.

1. No Surprises

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτό το κομμάτι. Το ακούτε ήδη κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα.

And that's the end of my pathetic, little list.
Feel Free to comment my beloved music addicts.

Goodnight.

Σ' αγαπάω... κοίτα!

Ουάου, έχω καιρό να κάνω καινούργια ανάρτηση και πραγματικά με θλίβει το γεγονός για αυτό που θα ακολουθήσει.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Όσοι δε θέλετε να "καείτε" με το κείμενο που ακολουθεί παρακαλώ κλείστε τους Massive Attack και επισκεφτείτε κάποιο blog από τη λίστα που υπάρχει στα δεξιά σας. Ευχαριστώ.

Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Γιάννα και στο Ξωτικό


Έτσι που 'χεις τα χαρτιά σου όλα κλειστά
Προτιμότερο είναι να έχω τα χαρτιά μου κλειστά παρά το κλιματιστικό. Έχουμε σκάσει φίλε. :Ρ

και τα φώτα της καρδιάς σου είναι σβηστά
Πότε κατάπια λάμπα, που με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο, έφτασε μέχρι την καρδιά μου, γατζώθηκε σε μια αρτηρία, έβγαλε το ομπρελίνο του και έπεσε για ύπνο; ο.Ο

έτσι πως να σε διαβάσω, πες μου πως
Κοίτα, βιβλίο δεν είμαι. Αν ήμουν πάντως, θα ήθελα να είμαι είτε το Υπόγειο είτε η Περηφάνεια και Προκατάληψη. Arigato!

το σφυγμό σου πως να πιάσω, πες μου πως
Υπάρχουν δύο τρόποι, θα σου πω μόνο τον ένα όμως: παίρνεις τον αντίχειρά σου και τον βάζεις στο βαθούλωμα που υπάρχει στο αριστερό μου χέρι. Αν σκάσει για λίγη ώρα θα μπορέσεις να πιάσεις σφυγμό. Γκέγκέ; :Ρ

γκρίζο ύφος και τα χείλη σου φωτιά
... πωπω είμαι θεά η ρουφιάνα.

είσαι γρίφος, είσαι αλήθεια ή ψευτιά
Ώπα ώπα, για κάτσε λίγο... Λες εμένα ψευτιά; Εμένα; Το ειλικρινέστατο πλάσμα; Ου να μου χαθείς! *σνομπ ύφος*



Σ' αγαπάω κοίτα,
Δυστυχώς αγαπητέ έμπλεξες με μια που έχει μυωπία. Και να 'θελα, οι 6,5 βαθμοί δε βοηθάνε την κατάσταση οπότε και να σε κοιτάξω... δε θα καταλάβω και πολλά.
μπροστά σου λιώνω σαν χιόνι
Ιιιιιιιιιι μιλάω με ένα χιονάνθρωπο τόση ώρα; ο.Ο
σ' αγαπάω κοίτα, μη μ' αρρωσταίνεις αμάν
Αν θες να παραμείνεις ζωντανός, δες κανά επεισόδιο από Α.Μ.Α.Ν. Θα σε βοηθήσουν ;)
σ' αγαπάω κοίτα, πεθαίνουν όσοι ζουν μόνοι
Φτου γαμώτο! Κατάλαβε τις αυτοκτονικές μου τάσεις. Εγώ θέλω να πεθάνω, εσύ βρες άλλη, όκι ντόκι;
ότι θέλεις ζήτα, για μένα είσαι το παν
Nani kore? Είσαι άζωος φίλε; ο.Ο

Έτσι που τα καταφέρνεις τύραννε
...φτάσαμε και στο μάθημα ιστορίας τώρα...
σαν κλαδιά τα όνειρά μου γείρανε
Πωωω, θα αρχίσεις τα ποιητικά τώρα; Αφού δε μ' αρέσουν τα ποιήματα πως να στο πω; -.-
έτσι πως να μην πονάω πες μου πως
Φάε σοκολάτα. Βοηθάει!
σαν τρελός να μην γυρνάω πες μου πως
Φόρα ζουρλομανδύα... ή πήγαινε κατευθείαν σε ένα ίδρυμα που λέγεται Ψυχιατρείο. Μη φοβηθείς! Όλοι είναι πολύ καλοί! Θα δεις κάτι ανθρώπους με λευκά ρούχα που θα σου χαμογελάνε. Αυτοί θα σε κάνουν να χαρείς πραγματικά. Μετά θα σου προσφέρουν κανά χαπάκι. Don't worry, Βιάγκρα θα είναι. :Ρ
γκρίζο ύφος και τα χείλη σου φωτιά
Αυτό κάπου το 'χω ξανακούσει...
είσαι γρίφος, είσαι αλήθεια ή ψευτιά
Όχι πάλι με τις επαναλήψεις Ο.Ο Λυπηθείτε με! Είχα το Ναι και το Όχι πριν, τώρα θα 'χω την Αλήθεια και το Ψέμα; Wtf dude?


*Five minutes later*


Τι δεν έχει άλλο;



*Ten minutes later*



Hello? Is anybody here?



*One hour later*


Σ' αγαπάω κοίτα.. Μπροστά σου λιώνω σααααααααααααν χιόνι...
Ωχ, τραγουδάω καψουροτράγουδο ή είναι η ιδέα μου;



*three seconds later*





HEEEEEEEEEEEEEEEEEELP!
SOMEBODY HELP ME!

Time For Awards!

Being a blogger for λίγο καιρό, είπε να δώσω τα δικά μου ξεχωριστά βραβειάκια.

Μην σπρώχνεστε κυρίες μου, ο διάδρομος της φήμης ανήκει σε όλες σας.
Μην μου ρίχνετε το γοητευτικό σας βλέμμα κυριούληδες, δε θα σας δώσω το βραβειάκι μου εάν δεν το αξίζετε.
Μην κουτσομπολεύετε πίσω από την πλάτη μου starlets, θα έρθει η μέρα που θα πάρετε κι εσείς βραβείο.
Μην με πιέζετε paparazzi! Θα τα ανακοινώσω!


Χεμ χεμ, *Άμπριτζ στυλ*
Κυρίες και Κύριοι, Starlets και μπάζα, Paparazzi και Αρθρογράφοι, ήρθε η ώρα να παραδώσω το πιο Unique Award στους Bloggers που ξεχωρίζουν για τις πρωτότυπες, διασκεδαστικές, ταξιδιάρικες, down-to-earth αναρτήσεις!

Στο λευτέρη που με τον άμεσο και τον κριτικό του τρόπο μπορεί να περάσει πολλά μηνύματα μέσω των αναρτήσεών του. Πρέπει όμως να αρχίσει να γράφει πάλι γιατί μας έχει λείψει.

Στην Dream Girl που με το σαρκαστικό και χιουμοριστικό της τρόπο περιγράφει απλά, καθημερινά γεγονότα με πολύ ενδιαφέρον.

Στη FLEUR που μας δίνει την αίσθηση πως μπορούμε να αγγίξουμε τα αστέρια με τις αναρτήσεις της.

Στο -αγαπημένο μου- ξωτικό Merlin που μας μαγεύει με τις ονειρεμένες του ιδέες, αναρτήσεις και εμφανίσεις.

Στην Creep που υπενθυμίζει πως είμαστε άνθρωποι κι όχι πλάσματα τελειότητας.

Στη Rip με τη δυναμική της παρουσία και την αγάπη της για τον Ayanami (Die!!!)

Στην Anlin που μας μαγνητίζει με κάθε της ανάρτηση.

Στην Poisonous που άρχισε να γράφει ξανά!

Η σειρά είναι τυχαία καθώς δεν μπορώ να έχω κάποιο συγκεκριμένο, αγαπημένο blogger!
Μοιράστε αυτό το βραβειάκι σε όσους θεωρείτε κι εσείς unique και please... παραμείνετε ίδιοι!