Μετά από απουσία ενός μήνα όπου πολλά γεγονότα συνέβησαν - έλεγχοι (μην ξεχνάτε πως είμαι μια ταπεινή μαθήτρια), επιτυχίες, αποτυχίες, νεύρα, χαρές και κλάματα - γυρίζουμε με μεγαλύτερη όρεξη και περισσότερη διάθεση.
Την Παρασκευή μια υπέροχη, συγκινητική και καλοδουλεμένη γιορτή παρουσιάστηκε Στο τέλος της στην αίθουσα όπου πραγματοποιήθηκε αυτή η γιορτή, μια μικρή ομάδα ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας συναντήθηκαν που μοιράζονταν δύο κοινά στοιχεία: την αγάπη για τη μουσική και τις κοινές αναμνήσεις που είχαν.
Με την κιθάρα και το αρμόνιο συντροφιά, τραγούδησαν, θυμήθηκαν, συγκινήθηκαν, γέλασαν και δέθηκαν για ακόμη μια φορά με τους δεσμούς της φιλίας και της συμπάθειας.
Κάθε φορά που ανακαλώ αυτές τις όμορφες στιγμές εκείνης της μέρας, το μυαλό μου κάνει συνειρμούς και καταλήγει πάντα στη δύναμη της μουσικής.
Δύναμη πανίσχυρη, την οποία κανείς δεν μπορεί να νικήσει ή να καταστρέψει.
Μια δύναμη που ενώνει στοργικά τους ανθρώπους και γαληνεύει την ψυχή τους.
Κάποιοι υπερασπίζονται πως η μουσική είναι απλά ήχοι. Ήχοι οι οποίοι δεν "κουβαλάνε" κάποιο συναίσθημα, ήχοι τους οποίους εμείς ταυτίζουμε με ορισμένα γεγονότα της ζωής μας και έτσι αποκτούν ένα νόημα για εμάς.
Εάν είναι έτσι τότε ναι, είμαι ένοχη. Είμαι ένοχη γιατί δένομαι συναισθηματικά με κομμάτια, γιατί δεν θαυμάζω τη δομή ενός τραγουδιού αλλά το συναίσθημα που μου προκαλεί, την ανατριχίλα που είναι ικανό να μου προκαλέσει.
Θα σταματήσω να μιλώ τώρα όμως καθώς η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στη μουσική κι όχι στις αμπελοσοφίες μου.
Μερικά από τα κομμάτια που μου έρχονται στο μυαλό αυτήν την στιγμή.
Summer 78 - Yann Tiersen
Romeo and Juliet - Love Theme
Και ειδικά αφιερωμένο στους ανθρώπους που αναφέρθηκα στην αρχή αυτό το κομμάτι. Ξέρετε εσείς.
Γιατί εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Καλή σας νύχτα
