Απ' τη Δευτέρα το πρωί, δεν προλαβαίνω! Μέχρι την Παρασκευή, δεν προλαβαίνω...

Ναι ναι, οι Locomondo επισκέπτονται τον τίτλο της ανάρτησης αυτής. Ο λόγος; Είναι απλός!

Δεν προλαβαίνω

Ας τα πάρω από την αρχή όμως και χωρίς άγχος.

Την Κυριακή, όπως έκανα ξεκάθαρο, είχα γενέθλια. Βέβαια από το πρωί η μέρα δεν ήταν και η καλύτερη. Το να έχεις κοιμηθεί πέντε ωρίτσες και να σου τραβάει τα σεντόνια η γιαγιά τσιρίζοντας για να ξυπνήσεις, σίγουρα δεν είναι ο τρόπος που θέλεις να ξυπνήσεις. Μετά από καθάρισμα, γκρίνια και βαριεστημένο ύφος (κάπως έτσι: -.-) πήρα μια μικρή ανάσα (Izzy που είσαι γλυκιά μου; :Ρ ) και ύστερα επέστρεψα σπίτι. Εκεί με περίμεναν απροειδοποίητες επισκέψεις και μέχρι τις δέκα το βράδυ, διασκέδαζα τον ξάδελφό μου. Ύστερα, σκέφτηκα πως την επόμενη μέρα (βλ. Δευτέρα) θα στρώναμε τραπέζι για μερικούς συγγενείς οπότε δε θα είχα χρόνο να κάνω τα μαθήματά μου.

Έπιασα τα τετράδιά μου, άρπαξα τα στυλό, στρογγυλοκάθησα στο γραφείο και άρχισα να λύνω ασκήσεις Φυσικής και Χημείας κατεύθυνσης για το φροντιστήριο. Έκανα και τα μαθήματα του σχολείου και παρατήρησα πως η ώρα είχε πάει δωδεκάμιση. ο.Ο Πήγα να κάνω μπάνιο και στη μία έπεσα για ύπνο.

Την επόμενη μέρα, με τις μπούκλες των μαλλιών μου να πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις, ετοιμάστηκα στα γρήγορα για το σχολείο και έριξα το βρισίδι της ζωής μου καθώς έβρισκα τρίχες μου σε διάφορα σημεία πάνω στα ρούχα μου, στο μαξιλάρι μου και στα βιβλία. Στο τέλος μάζεψα μια τούφα ΝΑ, με το συμπάθειο. xD

Γύρισα από το σχολείο, έλυσα μερικές ασκήσεις Χημείας κατεύθυνσης και ύστερα αφιερώθηκα στους επισκέπτες. Πήγα φροντιστήριο και ψιλοζαλίστηκα καθώς δεν είχα φάει πολύ και ύστερα το άγχος μου χτύπησε την πόρτα.

Είχα να κάνω τα μαθήματα του σχολείου, τα μαθήματα για τα αγγλικά -στα οποία υπήρχε και μία έκθεση πεντακοσίων λέξεων -.- -, διάβασμα για το φροντιστήριο όπου: α) είχα τεστ Φυσικής κατεύθυνσης, β) να κάνω ασκήσεις έκθεσης, περίληψη και ανάλυση κάτι παραγράφων που ούτε η μάνα τους δεν τα γνωρίζει, γ) διάβασμα για την έκθεση που θα γράφαμε και δ) τα μαθήματα του σχολείου. Επίσης, τα 'χα ψιλοπάρει γιατί ήταν εκνευρισμένοι οι άλλοι και εμένα ενοχλούσαν (Hello? Έχω ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΛΕΜΕ!) και ήθελα να δω και το Grey's Anatomy (μην ανησυχείτε, είμαι πιο πολύ του House M.D.). Έκανα τελικά τα μαθήματα του σχολείου και μερικές ασκήσεις φυσικής και μετά έπεσα για ύπνο τέζα (σαν την κατσαρίδα Τερέζα).

Την επόμενη μέρα, όταν ξύπνησα τα μαλλιά μου ήταν στρωμένα. Κακό σημάδι αυτό.

Στο σχολείο έκανα το 1/3 των ασκήσεων που είχα για τα Αγγλικά και όταν επέστρεψα σπίτι (βλ. κουρασμένη, πεινασμένη, αγχωμένη) είχα σκοπό να φάω, να διαβάσω, να μάθω, να λύσω μέσα σε μιάμιση ώρα.

Όταν έφτασα λοιπόν, είδα έναν πατέρα να στρογγυλοκάθεται στον υπολογιστή, πλήρως προσειλωμένο στην οθόνη. Ρώτησα που είναι η γιαγιά αλλά είχε φύγει εκδρομή με το ΚΑΠΙ.

"Shit" σκέφτηκα μα ήλπισα πως εκείνος θα μου έδινε κάτι να φάω στα γρήγορα. Πολλά ήθελα. Δεν είχε ιδέα για το τι συνέβαινε στην κουζίνα.

Η Ονειροπαγίδα εκνευρίστηκε.

Μπήκα στο δωμάτιο του αδελφού μου και είδα το κρεβάτι του ξέστρωτο.

"You've got to be kidding me!" σκέφτηκα και έφριξα. Έκανα μια γύρα στο σπίτι και είδα τα πάντα σε ένα απόλυτο χάος.

"Μη μου πεις πως όλα τα κρεβάτια είναι έτσι!"

"Έτσι είναι"

"Όχι, όχι, ΟΧΙ! Έχω διάβασμα και πρέπει να κάνω τόσα πολλά και έχω τόσο λίγο χρόνο και σκόπευα να φάω και μετά να κάτσω να τελειώσω τα μαθήματά μου και τώρα δε θα μπορέσω να κάνω τίποτα και δε θα προλάβω και τότε τι θα κάνω;" *προχωρώ στο δωμάτιο μου με βαριά βήματα και ρίχνω την τσάντα στο πάτωμα* "Τι θα μου φτιάξω τώρα να φάω και δεν έχουμε και πολλά πράγματα και δεν ξέρω τι γίνεται στο ψυγείο και...".

"Κι εγώ τι να κάνω βρε Λ.;"

"Να σηκωθείς από το γραφείο και ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ!" πήγα να πω αλλά τελικά σιώπησα.

Έπιασα μία μικρή κατσαρολίτσα και έβαλα λίγο νερό. Έριξα και δύο αυγά και τα άφησα να βράζουν. Έπιασα το κρεβάτι μου και το έστρωσα σε χρόνο ρεκόρ: μόνο ενάμιση λεπτό! Επέστρεψα στην κουζίνα και έλεγξα τα αυγά. Προχώρησα στο δωμάτιο του αδελφού μου και άρχισα να φτιάχνω το κρεβάτι του. Ύστερα, έπιασα τις τσάντες μου, που ήταν και βαριές πανάθεμά τες, και γύρισα στην κουζίνα. Έπιασα τα φυλλάδια της έκθεσης και άρχισα να αναλύω τις παραγράφους, ήταν και πολλές τρομάρα τους. Έφτιαξα τα αυγά και τα άφησα στην κατσαρόλα καθώς είχα πιάσει την περίληψη. Η περίληψή μου βγήκε αισχρή και τα αυγά κρύα αλλά τουλάχιστον τα είχα φτιάξει. :Ρ

Έκανα τελικά όλες μου τις ασκήσεις εκτός από την έκθεση των αγγλικών και δύο ασκήσεις φυσικής. Σκέφτηκα πως την έκθεση θα μπορούσα να την παραδόσω την Πέμπτη και τις ασκήσεις θα τις έλυνα μια άλλη μέρα.

Άρχισα να διαβάζω τις σημειώσεις μου για την έκθεση που θα έγραφα αλλά τότε η μητέρα μου με ειδοποίησε πως η ώρα είχε πάει πέντε παρά.

"Shit" ξανασκέφτηκα και άρχισα να ντύνομαι γρήγορα.

Έχωσα όλα μου τα βιβλία στην τσάντα -η οποία έγινε ΤΕΡΑΣΤΙΑ και με πόναγε- έφυγα για τα αγγλικά. Εξήγησα την κατάσταση στην καθηγήτριά μου και εκείνη μου είπε πως δεν υπήρχε πρόβλημα. Στο διάλειμμα που είχα έκατσα να κάνω τις ασκήσεις της Φυσικής που τελικά μου αποδείχθηκαν γελοίες. :Ρ

Μετά τα αγγλικά έτρεξα στο φροντιστήριο για να προλάβω (μέσα σε δέκα λεπτά πρέπει να φτάσω). Ανακουφισμένη άντεξα τρεις ώρες μαθήματος με έναν εκνευριστικό πονοκέφαλο για παρέα.

Τελικά στην έκθεση έγραψα σκατά καθώς μου φαίνεται πως επαναλάμβανα μία συγκεκριμένη λέξη και στο τεστ της Φυσικής τα πήγα άψογα... ή τουλάχιστον αυτό είπε ο καθηγητής αλλα οκ, ήταν γελοίο. :Ρ

Επέστρεψα σπίτι και βρήκα μια γιαγιά που χτύπησε το πόδι της στην εκδρομή και έσκουζε από τον πόνο και τον πατέρα μου να το παίζει υδραυλικός. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη και έβλεπε τη Σεχραζάτ με τον Ονούρ κι εγώ ήμουν ψιλοκοιμισμένη.

Έκατσα να κάνω τα μαθήματα του σχολείου για την επόμενη μέρα και έπεσα αμέσως για ύπνο. Έβαλα το ξυπνητήρι στις έξι για να κάνω μπάνιο την επομένη αλλά δεεεεν... Σήμερα ξύπνησα οχτώ παρά πέντε και παραλίγο να αργήσω στην πρώτη ώρα.

Άντε, αυτά είχα να πω. :Ρ

Δεν ξέρω γιατί αλλά είμαι σαν χαζοχαρούμενο τώρα :Ρ Μπορεί επειδή δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ απολύτως (εκτός από το διάβασμα) ή επειδή ακούω Locomondo εδώ και δύο ώρες, you knows?

Ja ne!

Sweet Sixteen... LAME!

Καληνύχτα; Καλημέρα; Καλησπέρα; Δεν ξέρω τι λέμε τέτοια ώρα. :Ρ Ως συνήθως, η νυκτόβια Ονειροπαγίδα στήνει τις... παγίδες της για να πέσετε και να συλλέξει τα όνειρά σας.

Σήμερα δε σκόπευα να κάνω καινούργια ανάρτηση. Σκεφτόμουν πως θα ήταν πολύ μπανάλ να γράψω κάτι τη μέρα των γενεθλίων μου. Θέλω να πω, όλοι αυτό κάνουν, σωστά; Όμως, ως γνωστή Ονειροπαγίδα, άλλαγα γνώμη καθώς πρόσεξα στον καθρέφτη της τουαλέτας το δεξί μου αυτί. Μην ανησυχείτε, θα μάθετε για αυτό αργότερα. Σημείωση: Αυτό που διαβάζετε είναι προϊόν πείνας, κούρασης και χασμουρητού.

Και που λέτε, πριν από δεκαέξι χρόνια μία νεαρά πήγε να γεννήσει. Χωρίς ρεύμα, μες τη μαύρη μαυρίλα (λέτε για αυτό να έχω προβλήματα όρασης; ο.Ο) και χωρίς το συζυγό της δίπλα της (βλέπετε ταξίδευε ο χρυσός μου!) γέννησε στις 17:30 μία μικρή Θεά... εμένα Β) *εδώ γελάμε*.

Μετά από λίγες μέρες η μητέρα μου ήρθε να με πάρει από το μαιευτήριο. Μπαίνει στο θάλαμο με το γιατρό και βρίσκει την κορούλα της. Όταν με βλέπει καλά καλά, αρχίζει το κλάμα. Όχι, δεν ήταν λόγω συγκίνησης. Δε χαιρόταν που θα είχε μία κοπέλα για να της χτενίζει τα μαλλιά. Έκλαιγε από τη θλίψη της καθώς πίστευε πως ήμουν ένα άρρωστο μωρό. Βλέπετε, το δεξί μου αυτί ήταν λίγο παράξενο. Ενώ το πάνω μέρος των αυτιών όλοι οι άνθρωποι το έχουν στρογγυλό και μαλακό εγω guess what: δεν το έχω! :D Πάνω πάνω το αυτί μου είναι ολόισιο, σαν τα ξωτικά ένα πράγμα. :Ρ

Κλαίει η μητέρα μου, πιστεύει πως είμαι άρρωστη, πως έχω προβλήματα με την ακοή και ο γιατρός μένει κόκκαλο. :Ρ Της δείχνει ύστερα μωρά που είχαν πραγματικά προβλήματα και βασίλευε άκρα του τάφου σιωπή.

Τον επόμενο χρόνο οι γονείς μου προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα για να γίνει το αυτί μου "κανονικό". Μέχρι και ζελοτέιπ μου είχαν κολλήσει, δίνοντας το "σωστό σχήμα" και εγώ τσίριζα σαν τρελή. xD Στο τέλος σταμάτησαν τις προσπάθειες και αποδέχτηκαν το γεγονός πως θα έμενα με τέτοιο αυτί τα επόμενα χρόνια. :Ρ

Εκείνη τη χρονιά, εγώ, το θεϊκό μωρό είχα καταφέρει τα εξής:

α) Μου είχαν βγάλει τον ώμο γιατί ήθελαν να μου κάνουν γυμναστική.

β) Υπήρχε περίπτωση να έχω πρόβλημα στα πόδια μου και με τρέχανε μωρό παιδί σε αξονικές εξετάσεις. Τελικά ήμουν μια χαρά :Ρ

γ) Είχα μπουσουλήσει μέχρι το πιάνο του σπιτιού μας και είχα σηκωθεί όρθια με τη βοήθεια του σκαμπό. Μετά έπεσα. Χτύπησα. Έκλαψα.

δ) Είχα κατάξανθο μαλλί. ο.Ο Πλατίνα λέμε ο.Ο

ε) Είχα σημάδια που κανείς δεν ήξερε από πού ήρθαν. :Ρ

Γενικά, τα χρονάκια πέρασαν και η μικρή Ονειροπαγίδα μεγάλωσε με το αυτί της για παρέα. :Ρ

Η μητέρα μου μέχρι πρόσφατα πίστευε πως είχα πρόβλημα με το αυτί μου. Πως δε μου άρεσε, πως είχα κόμπλεξ, πως μου φαινόταν παράξενο και ήθελα να το ξεφορτωθώ. Αυτό που δεν γνώριζε ήταν πως ποτέ δεν αντιπάθησα το αυτάκι μου. Το ξωτικίσιο αυτί μου με έκανε να πιστεύω πως ήμουν η μοναδική σύντροφος που θα μπορούσε να έχει ο Λέγκολας στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Το αυτί μου μου έδινε την εντύπωση πως είχα special δυνάμεις και καλύτερη ακοή από τους άλλους.

Εντάξει, μερικές φορές με εκνευρίζει. Όταν κάνει κρύο συνήθως μου πονάει το πάνω μέρος και αναγκάζομαι να το καλύπτω γιατί γίνεται πιο σκληρό και τσούζει αλλά μ' αρέσει αυτό! :D

Και να που φτάσαμε στο 2010 όπου γίνομαι επισήμως δεκαέξι χρονών. Με το αυτί μου χουχουλιασμένο κάτω από τη στρώση των μαλλιών μου να με συντροφεύει χαρωπά χαρωπά.

Ήθελα να πω πολλά φιλοσοφικά πράγματα σήμερα, σκέψεις που με κατακλύουν αυτές τις μέρες αλλά κατέληξα να μονολογώ για το αυτάκι μου, που δε θα του κάνω χειρουργείο για να γίνει "κανονικό".

Εγώ και το αυτί μου είμαστε απροσάρμοστοι τύποι και μας αρέσει.

Καληνύχτες!

Η ονειροπαγίδα παίζει :Ρ

Γίιιιιιιιιιιιιιιιχα!
(Ωραία εισαγωγή huh?)

Ήρθε η ώρα λοιπόν που ακόμη και μια ονειροπαγίδα πέφτει στην... παγίδα του game-blogging. Ένα τερατίνι (βλέπε Lazarus ), μία piano-lover (βλέπε Poisonous )και η Rea-chun (βλέπε Dream Girl )με προσκάλεσαν να γράψω δέκα αγαπημένα μου πράγματα. Φυσικά αφού με προσκάλεσαν τρεις, αναγκαστικά θα γράψω τριάντα. -.- Δεν ξέρω εάν θα βρω τόσα αλλά θα προσπαθήσω. :Ρ



1. Τη σοκολάτα! <3
2. Το αίμα (κι όχι λόγω Twilight -.-)
3. Tην Stolichnaya!
4. Τη μυρωδιά των βιβλίων.
5. Τα ίδια τα βιβλία. :Ρ
6. Τα μπλε all star.
7. Τις παρτιτούρες.
8. Το τσέλο.
9. Τα πετυχημένα δώρα που δεν περιέχουν άρωμα :Ρ
10. Τις συλλογές CDs.
11. Τις βιβλιοθήκες. <3
12. Το πιάνο.
13. Την κιθάρα. :Ρ
14. Το ψαλίδι! <3
15. Τα iPods.
16. Τα νυστέρια. <3
17. Τον εγκέφαλο <3...>
18. Τα σκίτσα.
19. Τις ανάλαφρες, φαρδιές μπλούζες.
20. Τα καρό πουκάμισα.
21. Τα κεριά (φωτιά <3>
22. Τους αναπτήρες. :Ρ
23. Το ρολόι.
24. Τα μολύβια.
25. Τα απαλά υφάσματα.
26. Τις πυτζάμες. :Ρ
27. Την μυρωδιά που αναδύουν τα φρέσκα σεντόνια.
28. Την ατζέντα.
29. Τα λεφτά. :Ρ
30. Τα κεκάκια!



Σημειώσεις:

1. Δεν είμαι βρικόλακας.
2. Δεν είμαι μεθύστακας.
3. Δεν είμαι σχιζοφρενής δολοφόνος.
4. Δεν έκαψα εγώ τα δάση της Ελλάδας.
5. Δεν κλέβω τα λεφτά των άλλων
6. I'm just a dreamcatcher.
   

Ok, οι επιλογές ήταν τελείως random. Πιστεύω πως μέχρι το... πφ... 15; υπάρχει μια καλή σειρά :Ρ . Σε αυτό το διασκεδαστικό παιχνιδάκι δεν μπορώ να καλέσω πολλούς αφού αυτοί έχουν κάνει ήδη δικές τους λίστες ΑΛΛΑ! Θα ήθελα να δω την Βάσσια , τον Nameless και τον Merlin να συμμετέχουν στη χαρά μας!


Σημείωση Νο2: Η μουσική επιλογή είναι τελείως τυχαία. Αγαπώ τον Chris Isaak και τα κομμάτια του οπότε το Blue Hotel δε θα μπορούσε να λείψει από το blogάκι μου!


Θα τα ξαναπούμε!

Ηλίθιο σχέδιο

Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό γιατί πραγματικά είμαι εκνευρισμένη.

Πώς μπορεί ένα σκίτσο, μία ηλίθια ζωγραφιά να σε βάλει σε σκέψεις; Πως μπορεί ο συνδιασμός μολυβιού, ορισμένων γραμμών πάνω σε ένα φύλλο χαρτί να οδηγήσουν στα νεύρα που έχω τώρα; Και γιατί, μα γιατί να με επηρεάζουν όλα αυτά;

Ευτυχώς έχω μία κανονική απάντηση για την τελευταία ερώτηση. Όντας -χαμογέλα, το βλέπω πως θέλεις να το κάνεις- τελειομανής και νευρικός άνθρωπος, το να μην μπορώ να εξηγήσω κάτι μου τη δίνει. Το να μην μπορώ να δικαιολογήσω μια πράξη ή να βρω την πηγή της με φτάνει στα όριά μου. Αρχίζω να παίζω με τα μαλλιά μου νευρικά, δαγκώνω τα χείλη μου μέχρι που βγαίνει αίμα και όλο το σώμα μου βρίσκεται σε εγρήγορση. Ναι, αυτή είναι η φάση όπου σκέφτομαι πολύ σοβαρά και με τρομερή προσήλωση κάτι.

Αυτή η ζωγραφιά με οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Βασικά, τι ήθελα και έκατσα να ζωγραφίσω; Όχι, ήμουν χαζή και σκεφτόμουν την πυραμίδα με τη φρατζόλα! Άλλη μια βλακεία που είχα σχεδιάσει που τώρα πρέπει να βρίσκεται στον κάδεο σκουπιδιών του σχολείου μου. Αυτή η πυραμίδα και η ανάγκη μου να θυμηθώ πως ήταν, οδήγησε στα παράξενα χέρια και τα τρία πορτοκάλια. Μη μιλήσω για τη φράση.

Και ενώ είχα πάμπολλα αρνητικά στοιχεία για να μην κάτσω στην αναθεματισμένη κουζίνα εγώ εκεί, κλασική πεισματάρα, να κάνω αυτό που θέλω. Έκατσα στην καρέκλα, κοίταξα τα λευκά φύλλα και έπεσα σε κώμα. Τι έπρεπε να κάνω; Οέο; Τράβηξα μια μικρή καμπύλη και τότε έφτιαξα το γράμμα "Υ". Τσουπ, μου βγήκε η φράση που σχημάτισα κατευθείαν στο μυαλό μου. Μετά βγήκαν και τα πορτοκάλια και η συνέχεια...

Και ορίστε λοιπόν, κάθομαι στο λάπτοπ λίγα λεπτά πριν τις δύο και γράφω μία ανώφελη ανάρτηση... as always. Τα δάχτυλά μου όταν σταματώ να πληκτρολογώ βασανίζουν τις μπροστινές τούφες της -παλιότερης- φράτζας μου ενώ μετά τρίβονται μεταξύ τους. Το μυαλό μου είναι χαμμένο στις λέξεις που μου ανέφεραν και με κάνουν να σκέφτομαι. Βλέπετε, μίλησα για αυτό το άθλιο σχέδιο σε τρεις ανθρώπους που εμπιστεύομαι και γνωρίζουν αρκετά πράγματα -αν και με τσιτώνει μερικές φορές αυτό- και έδωσες ενδιαφέρουσες απόψεις.

Τελικά τι συμβολίζουν τα πορτοκάλια; Εμένα ή τη μοναχικότητα; Και το χέρι με την κορδέλα, θέλει να προφυλάξει κάτι με την κορδέλα, δείχνει επιφυλακτικότητα ή είναι ο δολοφόνος της ιστορίας; Μη μιλήσω για τη φράση και τα άλλα χέρια, δεν έχω πια δύναμη.

Άλλη μια νύχτα όπου θα καταναλώσω το γάλα της ζωής μου για να μπορέσω να κοιμηθώ. Άλλη μια νύχτα που το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει. Άλλη μια νύχτα που σκέφτομαι.

Να με πάλι, σχεδόν τραβάω τις τρίχες στο κεφάλι μου. Θα καραφλιάσω έτσι όπως πάω.

Καληνύχτα σε όσους μπορούν να κοιμηθούν, καλή συνέχεια σε όσους πάλι κάνουν παρέα στις νυτερίδες.

Βιβλία, βιβλία, βιβλία...

Πολλά πολλά βιβλία!

Βιβλία εδώ, βιβλία εκεί. Βιβλία στη γωνία του δωματίου, βιβλία μέσα στην τσάντα του φροντιστηρίου, βιβλία στο ντουλαπάκι της τουαλέτας, βιβλία σε ένα κούφωμα της κουζίνας, βιβλία πάνω στο πιάνο, βιβλία μέσα στο σκαμνάκι του πιάνου.

Βιβλία μικρά, βιβλία μεγάλα, βιβλία μεσαίου μεγέθους. Βιβλία παλιά, βιβλία καινούργια. Βιβλία με άρωμα φρέσκο, βιβλία με ξεθωριασμένες κίτρινες σελίδες. Βιβλία με πυκνές γραμματοσειρές, βιβλία με εφτά λέξεις ανά γραμμή. Βιβλία με σκληρό εξώφυλλο, βιβλία με χάρτινη, φτηνιάρικη μπροστινή σελίδα.

Βιβλία επιστημονικής φαντασίας, βιβλία μαγικά, βιβλία κλασικής λογοτεχνίας, βιβλία φιλοσοφικά, βιβλία δραματικά, βιβλία θεάτρου, βιβλία φροντιστηρίου, βιβλία σχολείου, βιβλία με ποιήματα, βιβλία πολιτικά, βιβλία εφηβικά, lame βιβλία, βιβλία που δεν τα ξέρει ούτε η μάνα τους.

Ναι Λάζαρε, έχω πει τη λέξη "βιβλία", 37 φορές. :Ρ

Άραγε πως εισήλθα στο μαγικό κόσμο των τυπωμένων λέξεων; Χμ... Θυμάμαι. Θυμάμαι και πολύ καλά μάλιστα. Το πρώτο μου βιβλίο ήταν "Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά". Ναι, το δεύτερο βιβλίο της σειράς. Μου το είχε κάνει δώρο η κυρία στην οποία δούλευε η μητέρα μου. Πίστευε πως θα μου άρεσε και είχε δίκιο. Το είχα κρατήσει στα χέρια μου το 2001 εάν δεν κάνω λάθος. Ήμουν ένα μικρό, χαζό παιδί, έφτα χρόνων που πήγαινε στη δευτέρα δημοτικού. Είχα κάτσει να το διαβάσω και στην αρχή πίστευα πως ο Χάρι είχε τρελαθεί. Αργότερα, η Κάμαρα με τα Μυστικά μου φαινόταν σαν ένα μικρό δωματιάκι -περίπου σαν μια μικρή αποθηκούλα- που έκρυβε πολλά μυστικά, γραμμένα σε παλιά ημερολόγια.

Μην με παρεξηγείτε, ήμουν μικρό. Και λίγο καθυστερημένο.

Ο Χάρι Πότερ με έμπασε δυναμικά στον κόσμο των βιβλιοφάγων. Κατέληξα να ξεκοκκαλίζω τα βιβλία που είχαμε στη βιβλιοθήκη -τα οποία δεν ήταν ιδιαίτερα πολλά- και guess what: η μυωπία χτύπησε μου χτύπησε την πόρτα. Βλέπετε, δεν ήταν και το πιο σοφό πράγμα το να διαβάζω τη νύχτα έξω στο μπαλκόνι με ένα κιτρινιάρικο φως για συντροφιά.

Και να που έφτασα στο 2010. Την Παρασκευή αγόρασα πέντε βιβλία τα οποία σκεφτόμουν ολόκληρο καλοκαίρι και από τότε προχωράω λες και μου 'χουν κάνει Crucio. Περπατάω και τα βλέπω παντού. Στο δωμάτιο του αδελφού μου το μάτι μου πέφτε στο Κορίτσι με τα Πορτοκάλια. Στο δωμάτιο των γονιών μου στέκεται περήφανος ο Ντοστογιέβσκυ με Το Υπόγειο. Τρέχω στην κουζίνα για να βρω τη σωτηρία μου και να σου Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Επιστρέφω στο δωμάτιό μου και εκεί βλέπω τον Όργουελ να μου χαμογελάει ειρωνικά με τα δύο του βιβλία: 1984 και Η Φάρμα των Ζώων.

Με καταδιώκουν παντού!

Και επιστρέφουμε πάλι στη σοβαρότητα... :Ρ

Βιβλία.... Βιβλία... Βιβλία...

Χμ... μου φαίνεται πως θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες όπου θα περιέγραφα την μαγεία των πυκνογραμμένων λέξεων αλλά αυτό δε θα είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα, σωστά;

Έτσι, για κλείσιμο θα σας παραθέσω λίγες από τις αγαπημένες μου φράσεις στο "Το κορίτσι με τα Πορτοκάλια".

"Τι κοινό έχουν οι δημοσιογράφοι και οι γονείς; Την περιέργεια. Και τι κοινό έχουν οι πολιτικοί και τα παιδιά; Ότι τους θέτουν διαρκώς ερωτήσεις που δεν επιδέχονται πάντα απλές απαντήσεις."

"Ζευγάρι θα πει 'εμείς οι δύο' και αυτό το 'δύο' είναι σαν να μην μπορεί πια να διαιρεθεί."

"Το όνειρο του απίθανου έχει δική του ονομασία. Το αποκαλούμε 'ελπίδα'."

"Η ζωή είναι μία τεράστια κλήρωση όπου ορατοί είναι μόνο οι λαχνοί που έχουν κερδίσει."

Λίγο πριν σας πω αντίο, θα σας δώσω όμως και την πιο πετυχημένη -κατ' εμέ- φράση του βιβλίου. Μπορεί να μην την καταλάβετε, μπορεί όμως κι όχι. Εμένα με έκανε να σκεφτώ.

"Θα μπορούσε κάλλιστα στη θήκη του βιολιού να κουβαλάει φλογέρα. (Και τότε δε θα τη λένε Ιζαμπέλα. Θα τη λένε απλώς Κάρι.)"

Καλή συνέχεια!

Και μην ξεχνάτε, κανένα πορτοκάλι δεν είναι ίδιο με το άλλο.