Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Πάντα δεύτερη...

Καλησπέρα.
Αυτές τις τρεις εβδομάδες που δεν έκανα καμία καινούργια ανάρτηση, έφταιγε το ότι είχα πάει διακοπές. Αυτό που έμεινε ίδιο όμως είναι το βλακώδες συναίσθημα που είχα πριν, αυτό το συναίσθημα που με επισκέφτηκε και σήμερα.

Λίγο πριν φύγω είχα μία έντονη δυσαρέσκεια. Δυσαρέσκεια ως προς τα πάντα. Ως προς τους γύρω, τους γνωστούς, τους άγνωστους, τους μακρινούς μου ανθρώπους, τον εαυτό μου. Αφορμή για αυτή την αίσθηση -απ' όσο θυμάμαι- ήταν ένα κείμενο που είχα διαβάσει, ένα κείμενο που είχε γράψει μια κοπέλα σε μορφή ιστορίας.

H πρωταγωνίστρια ένιωθε μόνη της. Πίστευε πως ήταν μόνη της. Ήταν σίγουρη πως ήταν ένα μηδενικό, ένα άτομο που περνούσε απαρατήρητο στους συνομιλήκους του και ήταν σημαντικό μόνο στην οικογένειά του. Κάτι που με έναν παράξενο τρόπο με έκανε να την καταλάβω. Ύστερα όμως, ανέφερε πως υπήρχε ένας που νοιαζόταν για αυτή. Όχι δεν ήταν ερωτικός φίλος. Ήταν ένας πραγματικός φίλος. Κάποιος που ενδιαφερόταν για εκείνη κι ας μην το έδειχνε άμεσα. Το θέμα όμως ήταν πως εκείνη το ήξερε, το γνώριζε αυτό.

Εκεί εκνευρίστηκα. Είχε έναν τόσο υπέροχο άνθρωπο δίπλα της, κάποιον που την καταλάβαινε και ήθελε να τη βοηθήσει, κάποιον που προσπαθούσε να της δώσει τις σωστές συμβουλές μα εκείνη και πάλι ένιωθε "μόνη" της.

Πόσο με νευριάζει αυτό; Πολύ. Με τσιτώνει όταν λένε πως είναι "μόνοι" τους ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Με ενοχλεί γιατί δεν ξέρουν πως είναι το να είσαι πραγματικά μόνη σου, να βλέπουν οι άλλοι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι, να μην ενδιαφέρονται για εσένα , να είσαι πάντα δεύτερη. Δεν έχουν νιώσει την κοροϊδία των άλλων ενώ δε δίνεις αφορμές, δεν έχουν νιώσει τον χλευασμό μόνο και μόνο επειδή είσαι διαφορετικός από εκείνους. Εκείνοι απλά είναι σε ένα δικό τους κόσμο που πλάθουν τη μοναξιά τους για να είναι οι υπέροχοι, μοναχικοί, τυραννισμένοι πρωταγωνιστές που θα βρουν τον σωτήρα τους και θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Δε γίνεται έτσι λοιπόν και το ξέρω από πρώτο χέρι αυτό. Είσαι μόνος και παραμένεις μόνος. Δείχνεις αυτό που ευχαριστεί τους άλλους μόνο και μόνο για να τους τρίψεις στα μούτρα πως είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μα guess what: you're not. Επιστρέφεις στο σπίτι και η κενή έκφραση έρχεται στη θέση της. Λειτουργείς μηχανικά επειδή ξέρεις πως αυτό που κάνεις είναι το "σωστό". Δεν μπορείς να βρεις την πραγματική απόλαυση σε αυτά που φαίνονται fascinating στους άλλους. Νιώθεις άδειος, κενός, ανήμπορος να νιώσεις όλα αυτά που ισχυρίζονται οι άλλοι. Είσαι ένα ρομπότ κι αυτό γιατί περνάς μια ψεύτικη, μισή ζωή. Μία μισή ζωή που είσαι δεύτερη.

Ακόμη όμως κι αν σου δώσουν μια ευκαιρία, εάν εμφανιστούν οι γνωστοί "τυφλοί" άνθρωποι που δε βλέπουν την επιφάνεια μα την ουσία, δεν μπορείς να τους μιλήσεις. Δεν μπορείς να τους εξομολογηθείς όλα όσα έχεις περάσει, όλο τον πόνο που κρύβεις μέσα σου, το γεγονός πως το παίζεις χαρούμενος μόνο και μόνο για να κρατήσεις το μυαλό σου απασχολημένο. Δεν μπορείς να τους ανοιχτείς γιατί... ανησυχείς. Πιστεύεις πως εάν μάθουν όλες τις σκέψεις σου, όλη την αλήθεια, θα φύγουν μακριά σου. Άσε που δε θες να τους ενοχλείς με τα δικά σου προβλήματα: στα μάτια σου εκείνοι είναι πιο σημαντικοί από εσένα. Οπότε, τι γίνεται; Φτάνεις σε μια σχέση όπου ο άλλος είναι ειλικρινής με εσένα ενώ εσύ νιώθεις εγκλωβισμένος, ανίκανος να πράξεις αυτό που θες. Γιατί έχεις συνηθίσει να είσαι δεύτερος.

Έτσι είμαι κι εγώ: δεύτερη. Σε όλους τους τομείς. Και δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Δεύτερη στις καρδιές των άλλων, δεύτερη στις προσπάθειές σου, δεύτερη στη γενική εικόνα. Είμαι πάντα το χαμογελαστό πρόσωπο με τις "σοφές" απόψεις που θα συμβουλευτούν οι άλλοι, μα ποτέ το θέμα της συζήτησης. Είμαι υπεύθυνη και ενδιαφέρουσα, μα ποτέ πρώτη. Είμαι πάντα ο καλός βοηθός που κάνει όλη τη δουλειά, αλλά ποτέ αυτή που παίρνει τα εύσημα. Είμαι πάντα η δεύτερη.

Πειράζει λοιπόν που βαρέθηκα να είμαι η δεύτερη;


Απλά ήθελα να ξεσπάσω κατά κάποιο τρόπο κάπου και here I am. Ελπίζω να μη σας κούρασα. Καλή σας συνέχεια. :)