Πραγματικότητα VS Λογοτεχνία (1)

Καλησπέρα.

Η ανάρτηση που ακολουθεί:

α) Αναφέρεται στα γεγονότα της προηγούμενης Δευτέρας. Όχι της χθεσινής, αυτηνής πριν οχτώ μέρες.

β) Παίζει να είναι ψιλοβαρετή και

γ) Επηρεάστηκε πολύ από ένα κείμενο της Αγανακτισμένης Έφηβης

Σκηνή Βιβλίου

Πολλοί περαστικοί μπήκαν ορμητικά στην μικρή καφετέρια. Τυλιγμένοι μέχρι το λαιμό με τα χοντρά παλτό τους, χαιρέτισαν τον Δημήτρη που τους ρώτησε τι ήθελαν να πιουν μια τόσο βροχερή μέρα. Εκείνη την στιγμή μια αστραπή ακούστηκε και μία φοιτήτρια αναρωτήθηκε πως θα επέστρεφε στο σπίτι της.

Εκείνη καθόταν σε μία γωνία της καφετέριας. Διάβαζε το βιβλίο που της πρότεινε η καθηγήτρια της λογοτεχνίας ενώ έπινε τη σοκολάτα της. Της φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον και ήταν του γούστου της καθώς της άρεσε η κλασική λογοτεχνία. Είχε τυλιχτεί με τη ζακέτα της αν και επικρατούσε μια ζεστή ατμόσφαιρα στο μέρος. Μερικές στιγμές ανατρίχιαζε αλλά ευτυχώς δεν είχε βραχεί λόγω της ομπρέλας που κουβαλούσε.

Πραγματικότητα

Καθόταν στο πεζούλι μιας βρώμικης πολυκατοικίας. Είχε βάλει την τσάντα της και τη βρεγμένη, λεπτή ζακέτα σε μία γωνία που περίμενε να είναι πιο καθαρή ενώ εκείνη ήταν συγκεντρωμένη στο βιβλίο της. Είχε ακούσει πως πραγματικά άξιζε και αποτελούσε ένα διεστραμμένο, ψυχολογικό θρίλερ. Εκείνη το μόνο που έβλεπε ήταν οι δίχως νόημα σκέψεις του βαρετού πρωταγωνιστή. Άδικα το είχε ξεκινήσει.

Τα μαλλιά της έσταζαν ενώ η μαύρη φόρμα της είχε κολλήσει στο δέρμα. Τουρτούριζε από το κρύο και έτρεμε δίχως σταματημό καθώς ήταν βρεγμένη κυριολεκτικά μέχρι το κόκκαλο. Πολλοί χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση για να χαρακτηρίσουν τις λίγες σταγόνες βροχής πάνω στο κεφάλι τους ως σοβαρή νεροπομπή μα εκείνη είχε βιώσει μια πραγματική καταιγίδα.

Άστραψε και άκουσε μία μητέρα να παραπονιέται στο παιδί (;) της. Τον προέτρεπε να προχωρήσει γρηγορότερα για να φτάσουν στο σπίτι τους αρκετά επιθετικά κατά την γνώμη της.

Τους κοίταξε, ξεφύσηξε και επέστρεψε στο βιβλίο της.

Σκηνή Βιβλίου

"Μήπως θέλεις κάτι άλλο;"

"Όχι, ευχαριστώ Δημήτρη" του απάντησε και άστραψε ένα λαμπερό χαμόγελο.

Έβγαλε το iPod της και έβαλε τα λευκά ακουστικά στα αυτιά της. Έψαξε για λίγο στη λίστα των τραγουδιών και έβαλε να παίζει ένα κομμάτι των Radiohead. Αν και της άρεσε η χαλαρωτική μουσική της καφετέριας, εκείνη διάβαζε μόνο με Radiohead.

Ήπιε λίγο από τη σοκολάτα της και πρόσεξε τον κόσμο απ' έξω. Πολύχρωμες ομπρέλες με βιαστικούς ιδιοκτήτες κινούνταν ταχύτατα στα πεζοδρόμια. Τα αυτοκίνητα -παραδόξως- δεν κόρναραν και ακολουθούσαν τις οδηγίες του αστυνομικού που βρισκόταν εκεί κοντά.

Αναστέναξε και γύρισε το βλέμμα της στους θαμώνες του καφέ. ΄Πρόσεξε μερικές παρέες που συζητούσαν ζωηρά, φοιτητές με λάπτοπ να γράφουν τις εργασίες τους και μοναχικούς τύπους που διάβαζαν εφημερίδα.

Χαμογέλασε με την αντίθεση της κατάστασης και έβαλε το σελιδοδείκτη στη σελίδα που είχε μείνει.

Πραγματικότητα

Έβγαλε το μπουκάλι με το νερό μα με λύπη πρόσεξε πως ήταν άδειο. Έβρισε την τύχη της και έβαλε το μπουκάλι στη θέση του. Πήρε το χιλιοχτυπημένο κινητό της και σύνδεσε τα ακουστικά της. Φόρεσε το δεξί ακουστικό και άρχισε να πειράζει τα καλώδια. Το αριστερό έκανε απεργία εδώ και ένα μήνα. Δούλευε μόνο όταν το καλώδιό του βρισκόταν σε μία συγκεκριμένη θέση. Έβαλε το Exit music (for a film) και χαλάρωσε μόλις άκουσε τις πρώτες συγχορδίες. Κοίταξε τους ανθρώπους γύρω της και ξίνισε.

Σκούρα χρώματα επικρατούσαν παντού ενώ οι άνθρωποι περπατούσαν με νεύρο για να βρουν καταφύγιο. Άλλοι -κυρίως ηλικιώμενοι- κοιτούσαν καχύποπτα γύρω τους και εκείνη ήταν ένα από τα θύματά τους. Καθώς περνούσε από μπροστά της ένας, αδιάκριτα κόλλησε τα μάτια του πάνω της.

"Με συγχωρείτε δεν έχετε ξαναδεί κάποιον να διαβάζει κάτω από μία πολυκατοικία; Μες τη βροχή; Βρεγμένο; Χωρίς καμία απολύτως όρεξη;" σκέφτηκε μα κράτησε την έκφρασή της βαριεστημένη.

Ύστερα ένα ζευγαράκι πέρασε από μπροστά της, του οποίου τη συζήτηση άκουσε δίχως να το θέλει.

"Τι δουλειά είχες μαζί του;"

"Τι έχεις πάθει ρε μ***** μου και έχεις κολλήσει με αυτόν;"

"Αυτός ο μ****** σε θεωρεί π***** του κερατά και για αυτό σε κυνηγάει, τη μ***** μου μέσα!"

Μετά έφυγαν.

Αποστήθισε τον αριθμό της σελίδας στην οποία βρισκόταν και έκλεισε το βιβλίο. Πρόσεξε πως το πάνω μέρος ήταν ελαφρώς βρεγμένο και ξίνισε ξανά. Το είχε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη του σχολείου και δεν μπορούσε να το επιστρέψει σε τέτοια κατάσταση.

Μάζεψε τα πράγματά της και άφησε τη βρεγμένη ζακέτα της γύρω από τους ώμους της. Έτρεμε ολόκληρη ενώ κρύωνε σε πολλά σημεία.
Δυνάμωσε τη μουσική στα αυτιά της και σηκώθηκε όρθια. Ήταν καιρός να φύγει.

Ο τίτλος γράφει (1) γιατί πολύ απλά αυτό το κομμάτι είναι το πρώτο μέρος από την ανάρτηση που ήθελα να κάνω. Πρέπει να παραθέσω το λάπτοπ σε ένα άλλο μέρος της οικογένειας και να στρώσω τα κρεβάτια. Μετά, θα πάω για ύπνο σαν καλό κοριτσάκι. :Ρ

Σημειώσεις:

α) Το κομμάτι που παίζει είναι όπως καταλαβαίνετε το τραγούδι που ανέφερα πιο πάνω.

β) Τελικά η καθηγήτρια μου επέστρεψε σήμερα τις παραγράφους. Το σχόλιό της ήταν αυτό: "Εντάξει.. Δεν ήταν χάλια"

γ) Σταυρώστε τα δάχτυλά σας για αύριο. xD

Καλό σας βράδυ!