Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Πάντα δεύτερη...

Καλησπέρα.
Αυτές τις τρεις εβδομάδες που δεν έκανα καμία καινούργια ανάρτηση, έφταιγε το ότι είχα πάει διακοπές. Αυτό που έμεινε ίδιο όμως είναι το βλακώδες συναίσθημα που είχα πριν, αυτό το συναίσθημα που με επισκέφτηκε και σήμερα.

Λίγο πριν φύγω είχα μία έντονη δυσαρέσκεια. Δυσαρέσκεια ως προς τα πάντα. Ως προς τους γύρω, τους γνωστούς, τους άγνωστους, τους μακρινούς μου ανθρώπους, τον εαυτό μου. Αφορμή για αυτή την αίσθηση -απ' όσο θυμάμαι- ήταν ένα κείμενο που είχα διαβάσει, ένα κείμενο που είχε γράψει μια κοπέλα σε μορφή ιστορίας.

H πρωταγωνίστρια ένιωθε μόνη της. Πίστευε πως ήταν μόνη της. Ήταν σίγουρη πως ήταν ένα μηδενικό, ένα άτομο που περνούσε απαρατήρητο στους συνομιλήκους του και ήταν σημαντικό μόνο στην οικογένειά του. Κάτι που με έναν παράξενο τρόπο με έκανε να την καταλάβω. Ύστερα όμως, ανέφερε πως υπήρχε ένας που νοιαζόταν για αυτή. Όχι δεν ήταν ερωτικός φίλος. Ήταν ένας πραγματικός φίλος. Κάποιος που ενδιαφερόταν για εκείνη κι ας μην το έδειχνε άμεσα. Το θέμα όμως ήταν πως εκείνη το ήξερε, το γνώριζε αυτό.

Εκεί εκνευρίστηκα. Είχε έναν τόσο υπέροχο άνθρωπο δίπλα της, κάποιον που την καταλάβαινε και ήθελε να τη βοηθήσει, κάποιον που προσπαθούσε να της δώσει τις σωστές συμβουλές μα εκείνη και πάλι ένιωθε "μόνη" της.

Πόσο με νευριάζει αυτό; Πολύ. Με τσιτώνει όταν λένε πως είναι "μόνοι" τους ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Με ενοχλεί γιατί δεν ξέρουν πως είναι το να είσαι πραγματικά μόνη σου, να βλέπουν οι άλλοι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι, να μην ενδιαφέρονται για εσένα , να είσαι πάντα δεύτερη. Δεν έχουν νιώσει την κοροϊδία των άλλων ενώ δε δίνεις αφορμές, δεν έχουν νιώσει τον χλευασμό μόνο και μόνο επειδή είσαι διαφορετικός από εκείνους. Εκείνοι απλά είναι σε ένα δικό τους κόσμο που πλάθουν τη μοναξιά τους για να είναι οι υπέροχοι, μοναχικοί, τυραννισμένοι πρωταγωνιστές που θα βρουν τον σωτήρα τους και θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Δε γίνεται έτσι λοιπόν και το ξέρω από πρώτο χέρι αυτό. Είσαι μόνος και παραμένεις μόνος. Δείχνεις αυτό που ευχαριστεί τους άλλους μόνο και μόνο για να τους τρίψεις στα μούτρα πως είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μα guess what: you're not. Επιστρέφεις στο σπίτι και η κενή έκφραση έρχεται στη θέση της. Λειτουργείς μηχανικά επειδή ξέρεις πως αυτό που κάνεις είναι το "σωστό". Δεν μπορείς να βρεις την πραγματική απόλαυση σε αυτά που φαίνονται fascinating στους άλλους. Νιώθεις άδειος, κενός, ανήμπορος να νιώσεις όλα αυτά που ισχυρίζονται οι άλλοι. Είσαι ένα ρομπότ κι αυτό γιατί περνάς μια ψεύτικη, μισή ζωή. Μία μισή ζωή που είσαι δεύτερη.

Ακόμη όμως κι αν σου δώσουν μια ευκαιρία, εάν εμφανιστούν οι γνωστοί "τυφλοί" άνθρωποι που δε βλέπουν την επιφάνεια μα την ουσία, δεν μπορείς να τους μιλήσεις. Δεν μπορείς να τους εξομολογηθείς όλα όσα έχεις περάσει, όλο τον πόνο που κρύβεις μέσα σου, το γεγονός πως το παίζεις χαρούμενος μόνο και μόνο για να κρατήσεις το μυαλό σου απασχολημένο. Δεν μπορείς να τους ανοιχτείς γιατί... ανησυχείς. Πιστεύεις πως εάν μάθουν όλες τις σκέψεις σου, όλη την αλήθεια, θα φύγουν μακριά σου. Άσε που δε θες να τους ενοχλείς με τα δικά σου προβλήματα: στα μάτια σου εκείνοι είναι πιο σημαντικοί από εσένα. Οπότε, τι γίνεται; Φτάνεις σε μια σχέση όπου ο άλλος είναι ειλικρινής με εσένα ενώ εσύ νιώθεις εγκλωβισμένος, ανίκανος να πράξεις αυτό που θες. Γιατί έχεις συνηθίσει να είσαι δεύτερος.

Έτσι είμαι κι εγώ: δεύτερη. Σε όλους τους τομείς. Και δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Δεύτερη στις καρδιές των άλλων, δεύτερη στις προσπάθειές σου, δεύτερη στη γενική εικόνα. Είμαι πάντα το χαμογελαστό πρόσωπο με τις "σοφές" απόψεις που θα συμβουλευτούν οι άλλοι, μα ποτέ το θέμα της συζήτησης. Είμαι υπεύθυνη και ενδιαφέρουσα, μα ποτέ πρώτη. Είμαι πάντα ο καλός βοηθός που κάνει όλη τη δουλειά, αλλά ποτέ αυτή που παίρνει τα εύσημα. Είμαι πάντα η δεύτερη.

Πειράζει λοιπόν που βαρέθηκα να είμαι η δεύτερη;


Απλά ήθελα να ξεσπάσω κατά κάποιο τρόπο κάπου και here I am. Ελπίζω να μη σας κούρασα. Καλή σας συνέχεια. :)

28 σχόλια:

Νερένια είπε...

Dreamcatcher ....

υπάρχουν άνθρωποι που περιτριγυρίζονται από πολλούς ανθρώπους κι ομως είναι μόνοι... για πολλούς λόγους.... ακόμη και γιατί οι άλλοι βλέπουν άλλα από αυτα που θελουμε ή και το ακριβως αναποδο...βλέπουν αυτο που είμαστε και μεις δεν θελουμε....

Όμως η μοναξια ειναι δική μας ...πρεπει να μάθουμε να ζούμε με αυτήν ....

καλα κανεις και τα λες .... ισως σε κάνει να νιώσεις πιο όμορφα...


καλό βράδυ....

Ανώνυμος είπε...

πολλές φορές νομίζουμε ότι έχουμε αληθινούς ανθρώπους στη ζωή μας...και τελικά ανακαλύπτουμε πως ούτε αυτοί ήταν αληθινοί. στην τελική, μόνοι μας είμαστε, με τον εαυτό μας και τίποτα δεν είναι ξεχωριστό...εκτός και αν είναι αυτό το one in a million, που έρχεται μόνο μία φορά... ;)
όσο για αυτήν την ιστορία...ίσως πραγματικά η κοπέλα να ήταν μόνη της και ίσως και αυτό το άτομο να μην ήταν τόσο αληθινό τελικά...
προσπάθησε να χαμογελάς. (:

Estella είπε...

Η μοναξιά απο τη μοναχικότητα είναι δυο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Όπως και το πόσους ανθρώπους έχεις δίπλα σου δεν έχει καμία σημασία. Νιώθεις μόνος αν δεν σε καταλαβαίνουν. Αν δεν τους αγαπάς αν δεν σ αγαπάνε... Λες οτι βαρέθηκες να είσαι δεύτερη... τι κάνεις γι αυτό...;

Dreamcatcher είπε...

Νερένια,

Η μοναξιά είναι όμορφη όταν την επιλέγεις. Γιατί λοιπόν να μάθεις να ζεις με αυτή, όταν δεν το θες;

Dreamcatcher είπε...

Αγανακτισμένη Έφηβη,

Πρώτον νομίζω δεν ανέφερα ποτέ πόσο αντιπροσωπευτικό είναι το νικ σου, για όλη τη νεολαία.
Και τώρα στο θέμα μας. Γιατί πιστεύεις πως ο φίλος της πρωταγωνίστριας δεν ήταν αληθινός; Εγώ πιστεύω πως ήταν. Απλά εκείνη δεν το έβλεπε.

Dreamcatcher είπε...

Estella,

Αυτό που επικρατεί τώρα, δεν είναι παρωδικό. Είναι κάτι που ισχύει εδώ και αρκετά χρόνια. Ας πούμε πως μερικές φορές οι αντοχές μου, δεν είναι αρκετές.

Sinner είπε...

Λιζάκι πραγματικά σε νιώθω.

Κατάλαβα όλο σου το ποστ... μα τω θεώ, πόσες φορές δεν έχω αισθανθεί έτσι άραγε;

Δεν έχω κάτι άλλο να πω πέρα από το ότι ΠΡΕΠΕΙ να το σταματήσουμε αυτό επιτέλους.

Κάνουμε κακό στους εαυτούς μας. :/

Νίκος είπε...

Γειά σου Λίζα με τα φιλοσοφικά ερωτήματα.Σίγουρα δεν θες θεωρητική για την φιλοσοφική?Στο λέω γιατί είσαι καλή.Και όσο για το νούμερο 2 δεν πειράζει,δεν είναι και τόσο κακό,τουλάχιστον δεν είσαι και τελευταία,έτσι δεν είναι?

Dreamcatcher είπε...

Άνια,

Πόσο χαίρομαι που με επισκέφτηκες εδώ! Καιρό έχουμε να τα πούμε.

Πρέπει να το σταματήσουμε αλλά πως; :Ρ

Dreamcatcher είπε...

Νίκο,

Επέστρεψες από τις διακοπές σου με ενέργεια μου φαίνεται. Και όχι, δε θέλω θεωρητική. Είπαμε, είμαι θετικός τύπος.

Δεν το σκέφτηκα έτσι... Λες να είναι καλύτερη η δεύτερη θέση;

Izzie είπε...

Καμιά φορά οι άνθρωποι υποκρίνονται συναισθήματα για να τραβήξουν την προσοχή, αλλά η αποδοχή των άλλων και η αναζήτηση της προσοχής τους είναι ανθρώπινες ανάγκες οπότε μπορώ να καταλάβω την κοπέλα...Πάντως απ'τη στιγμή που είχε οικογένεια που ενδιαφερόταν δεν θα ήταν μόνη της ακόμα και αν δεν είχε εμφανιστεί αυτός ο φίλος. Είναι όντως πολύ δύσκολο να βρεις πραγματικούς φίλους γι'αυτό μαθαίνεις και συμβιβάζεσαι( δεν ξέρω αν είναι καλό) αλλά αν είσαι πρώτη σε σχέση με τον εαυτό σου, δεν έχει σημασία σε τι θέση σε κατατασσουν οι άλλοι.Τώρα αν οι άλλοι σε βλεπουν διαφορετική από αυτο που είσαι τότε μάλλον δεν αφήνεις τον πραγματικό σου εαυτό να εκδηλωθεί...που είναι από μόνο του δύσκολο,αλλά γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν δεν ξέρεις ποιος είσαι!

Νίκος είπε...

Ναι γιατί δεν έχει τόσες ευθύνες και επιπλέον αφήνεις κάποιον άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα.Και για τη θεωρητική έχεις περίπου 10 μέρες για να το ξανασκεφτείς,πριν κάνεις το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου.Έχεις καιρό, άλλαξε.

Dreamcatcher είπε...

Indecisive,

Αυτά που ανέφερες τα έχω ήδη σκεφτεί. Το θέμα είναι πως μερικές φορές, ακόμη κι αν ξέρουμε πως έχει η κατάσταση, νιώθουμε πως δεν μπορούμε να την αλλάξουμε.

Dreamcatcher είπε...

Νίκο,

Ας τελειώνουμε με το θέμα της κατεύθυνσης. Έχω πάρει την απόφασή μου και τέρμα. :Ρ

Izzie είπε...

Ναι όντως συμβαίνει αυτό...Πάντως φαίνεσαι για άτομο που έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο...οπότε καλή τύχη!

Στέλλα Χριστοπούλου είπε...

Γεια σου Λίζα
ναι, είμαστε μόνοι, βαθιά, υπαρξιακά και καλά θα κάνουμε να το παραδεχθούμε, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να κάνουμε καλή παρέα μαζί του...
Από την άλλη μεριά φαίνεται ότι εσύ καθόλου μόνη δεν είσαι( σε επίπεδο κοινωνικών επαφών) αν κρίνω από όσα βλέπω εδώ και όσα ξέρω για σένα.
Είμαστε όντα πολύπλοκα και έχουμε ανάγκη και τη μοναξιά και την παρέα και, φυσικά το γνήσιο συναίσθημα!

Καλό μας φθινόπωρο!

Νίκος είπε...

Τα πάνα ρει έλεγε ο Ηράκλειτος Λίζα τα πάντα ρει.

Lazarus είπε...

Λίζα θυμάσαι κάτι συζητήσεις μας για το ποία είσαι και ποία δείχνεις ότι είσαι?

Ε έχω αναθεωρήσει μερικές απόψεις μου.Όταν δεις αυτό το σχόλιο ανάρτησης έλα και μίλα μου.

Σχετικά με την ανάρτηση έχω να πω ότι λάτρεψα το σημείο που αναφέρεσαι στο ότι υπάρχει κάποιος που πραγματικά νοιάζεται κτλ.Τέλος δεν είναι κακό να σαι διαφορετικός και να μην βρίσκεις ενδιαφέροντα τα ίδια πράγματα με τους άλλους,κακό είναι να σε εμποδίζει αυτή η διαφορετικότητα να ζήσεις ευτυχισμένη!

Σκέψου το Λιζάκι μου και ζήσε ευτυχισμένη πάντα!:D:

Till next time, kisses dear!B)

Dreamcatcher είπε...

Indecisive,

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Καλή συνέχεια.

Dreamcatcher είπε...

Κ. Χριστοπούλου,

Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω εδώ!

Καλό μας φθινόπωρο!

Dreamcatcher είπε...

Νίκο,

Το ξέρει πως δεν είμαι και πολύ στυλ Ηράκλειτου :Ρ

Dreamcatcher είπε...

Λάζαρε!

Πρώτον, συγχαρητήρια για τη δημιουργία του προφίλ σου.
Δεύτερον, καλωσήρθες στο μπλογκ μου και ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Αυτή την στιγμή δεν είσαι διαθέσιμος αλλά θα το ήθελα πολύ να μιλήσουμε.

Θα τα πούμε και ευχαριστώ.

Βάσσια είπε...

Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι "χτίζουν" ένα εικονικό προφίλ, για πολλούς λόγους. Άλλοι εξωστρεφές, άλλοι εσωστρεφές, άλλοι κοινωνικά αποδεκτό κι άλλοι μοναχικό.

Ένα όμως είδος ανθρώπου είναι αυτό που αξίζει, το αληθινό πρόσωπο, ακόμη κι αν δεν είναι αποδεκτό από όλους, ακόμη κι αν είναι "μικρό", αρκεί που είναι αποδεκτό από τον "κάτοχό" του.
Δεν κινδυνεύει να παραποιηθεί από κανέναν.

Καλώς σε βρίσκω
:-)

Δραπέτης είπε...

Καλησπέρα! Για τους άλλους λες ότι είσαι δεύτερη για σένα τι είσαι;; Γιατί έχει και αυτό σημασία...

Βλέπω ότι ακούς radiohead, ωραία κομμάτια.. αλλά εγώ θα έβαζα και το fade out αλλά και το i will..

Dreamcatcher είπε...

Βάσσια,

Καλησπέρα!
Φυσικά και αυτού του είδους άνθρωποι αξίζουν αλλά δεν είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις από όλους τους άλλους, τους "απρόσωπους" την σήμερον ημέραν.

Dreamcatcher είπε...

Δραπέτη,

Χμ... Καλή ερώτηση αλλά δε γνωρίζω την απάντηση... ακόμη.

Θα ελέγξω αυτά τα καινούργια κομμάτια και θα σου πω την άποψή μου. :Ρ

Margo είπε...

Και μόνο ότι λατρεύεις το cello ήταν αρκετό για να σε παρακολουθώ το δεύτερο ότι είσαι έφηβη:)
Παίζω cello και το λατρεύω επίσης..
Δεν σ' έχω διαβάσει ακόμη θα το κάνω σε πιο χαλαρές ώρες πέρασα για μία καλησπέρα και για το καλώς σε βρίσκω:)

Dreamcatcher είπε...

Margo,

Καλωσήρθες! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε ζηλεύω. Έχω βάλει στόχο ζωής να μάθω να παίζω τσέλο μέχρι τα σαράντα μου. Τρελό ε;

Χαίρομαι που πέρασες από εδώ. Θα τα πούμε!