Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Στιγμές Έμπνευσης

Ένα βράδυ πριν δύο εβδομάδες μια αναλαμπή έμπνευσης έκανε τούκου τούκου στην είσοδο του εγκεφάλου μου. Ακούγοντας ένα ψυχοπλακωτικό κομμάτι από το σάουντρακ μιας υπέροχης ταινίας, μελαγχόλησα και αποφάσισα να γράψω στο Microsoft Word την έμπνευση της στιγμής. Έτσι κι αλλιώς λένε πως αυτές οι στιγμές διαρκούν λίγο και εμφανίζονται σπάνια. Έπρεπε να αδράξω την ευκαιρία.
Ιδού λοιπόν το αριστούργημα του Νανουρίσματος από την ταινία "Pan's Labyrinth" (είναι καλό για μουσική υπόκρουση ενώ διαβάζετε).


Πηγή φωτογραφίας: deviantart

"Είχε νυχτώσει ήδη. Το λιγοστό φως του φεγγαριού τρυπούσε μέσα από τις παλιές κουρτίνες του δωματίου όπου κυριαρχούσε η ησυχία. Στο κρεβάτι δίπλα από το παράθυρο ήταν ξαπλωμένη μια νέα κοπέλα με τα άτια ορθάνοιχτα. Έβλεπε πως η σκιά άφηνε το φως της Σελήνης να εισβάλει στα εδάφη της και μετρούσε κάθε σαντιμέτρ που κέρδιζε το φως στη μάχη εκείνη.


Άλλη μια άγρυπνη νύχτα. Εφτά στο σύνολο όλες οι άγρυπνες νύχτες που είχε περάσει. Τα μάτια της κοίταξαν αλλού, αφήνοντας για λίγο την εμπόλεμη ζώνη στο πάτωμα, και εστίασαν στις ρίγες που είχε το σεντόνι του κρεβατιού της. Κίτρινο, μπλε, πράσινο, άσπρο, ροζ, μωβ, κόκκινο... Κόκκινο. Λάθος χρώμα. Ένιωσε το λαιμό της να ξερένεται και τα μάτια της κοίταξαν το ταβάνι.


«Υπάρχει μόνο μαύρο και άσπρο. Κανένα άλλο χρώμα. Μαύρο και άσπρο. Μαύρο και άσπρο. Τίποτα άλλο εκτός από μαύρο και άσπρο» άρχισε να λέει ενώ έσφιγγε τα δόντια της. Τα σκασμένα χείλη της κουνιόντουσαν με τρελή ταχύτητα καθώς έλεγε ψιθυριστά αυτά τα λόγια. Σταμάτησε όταν η κατάσταση του λαιμού της δεν της επέτρεψε την επανάληψη των χρωμάτων.


Ήξερε πόσο εξαντλημένο ήταν το σώμα της αφού εκείνη η ίδια το είχε φέρει σε εκείνη την κατάσταση. Έτρεμε ολόκληρη νιώθοντας παγωμένα τα πόδια της ενώ διένυε τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Δεν είχε αρκετές δυνάμεις για να κουνήσει κάποιο μέλος του σώματός της γιατί δεν υπήρχε ούτε μια στάλα δύναμης μέσα της. Ψυχικής και σωματικής. Ήξερε βέβαια πως η μια φέτα ψωμί που έφαγε το μεσημέρι συνέβαλε σε αυτήν της την κατάσταση αλλά δεν μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα.


Ο λαιμός της επιζητούσε λίγο νερό, το είχε ανάγκη. Κίνησε πάλι τα μάτια της προς την πόρτα. Κοίταξε κάτω στο πάτωμα και είδε την -παγωμένη πια- σούπα της και ένα ποτήρι νερό. Φανταζόταν πως θα έτρεχε προς τα εκεί σαν αγρίμι, χρησιμοποιώντας ηράκλεια δύναμη. Έβλεπε πως θα έπιανε το ποτήρι με τρεμάμενα χέρια, φοβούμενη πως θα το χύσει όλο κάτω. Ένιωθε την αίσθηση του κρύου νερού στα ξερά της χείλη και την ανακούφιση του λαιμού της στο υγρό. Ήξερε ήδη το δρόμο που θα τραβούσε η μια γουλιά που θα έπινε... Τότε το στομάχι της διπλώθηκε στα δύο και η όποια επιθυμία της για νερό χάθηκε στη στιγμή. Επέστρεψε στην πραγματικότητα και έπεισε τον εαυτό της πως δε βρισκόταν σε θέση να ενδιαφέρεται για την υγεία της.


Τα μάτια της καρφώθηκαν και πάλι στο πάτωμα. Πολλά είχαν συμβεί εκεί ενώ εκείνη ονειροπωλούσε. Το φως υποχωρούσε και η σκιά επέστρεφε θριαμβευτικά στα παλιά της λιμέρια. Παρέμεινε ακίνητη ξέροντας πως γνώριζε το τέλος εκείνης της μάχης πριν καν αρχίσει.


«Η σκιά νικάει πάντα, όσο ισχυρό κι αν είναι το φως...» ψιθύρισε και τα μάτια της παρέμειναν κλειδωμένα στην υποχώρηση του φωτός."




Πολύ μελό; Πολύ κατατονικό; Πολύ απαισιόδοξο;
Έτσι ήταν η διάθεσή μου εκείνη την στιγμή και μπορώ να πω πως έγινε και χειρότερα μετά από αυτό το κομμάτι.
Δεν πρόκειται να ξαναγράψω κάτι ακόμη κι αν έχω την έμπνευση του Ντοστογιέβσκι.


Καλό σας βράδυ.

20 σχόλια:

Νίκος είπε...

Γιατί Λίζα να μην ξαναγράψεις?Εάν δεν ήμουν σίγουρος ότι ο Ντοστογιέφσκι δεν ζούσε θα ήμουν σίγουρος ότι το είχε γράψει αυτός.Και επιτέλους ανάρτησες κάτι,τόσο καιρό δεν είχες βαρεθεί να το βλέπεις με το παλιό θέμα?

Dreamcatcher είπε...

Νίκο,

μην γίνεσαι υπερβολικός κύριε Θεωρητικό μυαλό.
Δεν μπορώ να αναρτώ θέματα χωρίς να έχω έμπνευση. Αυτόν τον καιρό δεν είχα αλλά όπως είδες μόλις απέκτησα... ταρατατα! Ανάρτηση! :)

Νίκος είπε...

Κανονικά κάθε μέρα πρέπει αν αναρτάς κάτι.Ας μην έχεις έμπνευση.Θα το κρίνουμε αυτό εμείς.Εξάλλου μπορεί να αποδειχθεί πολύ καλό, που ξέρεις?

Creep είπε...

Το να κρατάς ημερολόγιο και μάλιστα ημερολόγιο στο οποίο μπορούν να σχολιάσουν αυτοί που σε αγαπάνε και σε νοιάζονται το θεωρώ πολύ χρήσιμο πράγμα. Για όσους πλατειάζουν όπως εγώ, είτε όταν σκέφτονται, είτε όταν γράφουν, είναι ένα καλό αρχείο.
Μην σταματήσεις να γράφεις.
Θα σου έλεγα γιατί, αλλά δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στο φόρουμ, τα χείλη μου είναι κλειστά.

Fleur είπε...

Μου αρεσε πολυ το κειμενο<3!!
Βασικα με κρατουσε σε αγωνια και συμπασχα και εγω στον πονο της κοπελα!
Αλλα τι ειχε η καημενη?:(

Izzie είπε...

Γεια σου Λιζάκι,
Δε θέλω να κρίνω αυτό που έγραψες,αλλά πραγματικά σε θαυμάζω για το θάρρος σου να το αναρτήσεις!Επειδή και μένα με πιάνουν καμιά φορα "επνεύσεις" και γράφω,αλλά δε μπορώ να τα δείξω σε κανένα παρ'όλο που θα ήθελα να μάθω τη γνώμη των άλλων για αυτά...είναι περίεργο,αλλά νιώθω έξω απ'τον εαυτό μου ή τουλάχιστον απ'την εικόνα που (νομίζω ότι) έχουν οι άλλοι για μένα...
Όσο για σένα Νίκο,άσε την κοπέλα να γράψει όποτε το νιώθει!Δε συμφωνώ με την άποψη του γράφω κάτι μόνο και μόνο για να το γράψω χωρίς να σημαίνει κάτι.
Αυτά από μένα.Καληνύχτα!:)

Dreamcatcher είπε...

Νίκο,

δεν μπορώ να γράφω αναγκαστικά γιατί αυτό θα συνέβαινε εάν έγραφα καθημερινά ή μέρα παρά μέρα. Θα ήταν αναρτήσεις τύπου: Καλημέρα, ωραία μέρα έχει σήμερα, καληνύχτα. :Ρ

Dreamcatcher είπε...

Creep,

η έκφραση των συναισθημάτων και των σκέψεων των ανθρώπων μέσω της γραφής είναι πράγματι κάτι πολύ όμορφο και ανακουφιστικό. Δεν έχω σκοπό να σταματήσω να γράφω αν και δε με βλέπω να βελτιώνομαι σε αυτό.
Μπορείς να πεις ό,τι θες σε ποιο προσωπικό μέρος εάν θες. :)

Dreamcatcher είπε...

Fleur,

χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το κείμενο και που σε άγγιξε κατά κάποιο τρόπο. Αυτό σημαίνει πως κάτι κάνει αυτό το μέρος.
Αν σου πω πως έχω συνεχίσει αυτό το κομμάτι και έχω φτιάξει ολόκληρη ιστορία τι θα πεις; :Ρ

Dreamcatcher είπε...

Izzie,

Σου είχα πει πως μου αρέσει να αλλάζω συχνά τόπους και να γνωρίζω καινούργιους διαφορετικούς ανθρώπους. Όσοι περισσότεροι είναι αυτοί, τόσο το καλύτερο. Αυτό κυρίως γιατί δε θέλω να μου κρεμάνε μια ταμπέλα και να λένε: Η συμπαθητική, Η φωνή, Η τελειομανής κτλ.
Όσους περισσότερους γνωρίζεις, τόσες περισσότερες ταμπέλες θα λάβεις έτσι στο τέλος δε θα έχει ιδιαίτερη σημασία για εσένα.
Οπότε με το να παρουσιάσεις τα κείμενά σου σε κάποιον, μπορεί να πάρεις μια ταμπέλα δώρο από εκείνο αλλά εσύ θα ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι. ;) Η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εσένα μπορεί να διαμορφωθεί με κάθε σου μικρή κίνηση και έκφραση, άρα το κείμενό σου δε θα αλλάξει πολλά πράγματα.

(Σημείωση: Μου φαίνεται πως θα συνεχίσω να σε λέω Izzie, για να κρατήσουμε το "μυστήριο" γύρω από την παρουσία σου αφού κανείς μα κανείς δεν ξέρει ποιος/ποια είσαι :Ρ)

fly είπε...

Πολύ μελό; Πολύ κατατονικό; Πολύ απαισιόδοξο;


Ναι *σνομπ*

Συνέχισε να ανεβάζεις τις δημιουργίες σου...

Dreamcatcher είπε...

Λευτέρη,

δεν περίμενα τίποτα περισσότερο από ένα Λέων *σνομπ* ... αν και έχεις δίκιο :Ρ

Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Και γιατί απαισιόδοξο, παρακαλώ; Επειδή διαπιστώνει πως η σκιά πάντα στο τέλος νικάει;
(Και ποιο είναι το τέλος κλπκλπ)Ε, ας το πούμε ρεαλιστικό. Όμως, ναι, συνυπογράφω το σχόλιο της παντελώς άγνωστης Izzie για την "έκθεση" της ανάρτησης, το δικό σου περί συντροφικότητας που φέρνει την πολυφωνία και εντέλει την αλήθεια.
Ούτε θα σχολιάσω τα σπαραξικάρδια "δεν μπορώ να γράψω εγώ" που έχω ακούσει κατά κόρο και κατά καιρούς. Θα εγκωμιάσω όμως το αληθινό της έμπνευσης.
Συνοψίζουμε: Μπράβο. Λίζα! :-)

Dreamcatcher είπε...

κ. Μάνεση,

Πρώτον καλησπέρα!
Δεύτερον, για τους αισιόδοξους ανθρώπους που υποστηρίζουν το "φως στο τούνελ" και τους λάτρεις του ήλιου που αντιπροσωπεύει, λέμε τώρα, την αλήθεια δεν είναι και πολύ αισιόδοξο μήνυμα. :Ρ
Tρίτον, ευχαριστώ πολύ!
Τέταρτον... δεν υπάρχει τέταρτον :Ρ

Νίκος είπε...

Εγώ φταίω που σου κάνω προτάσεις.Μία πρόταση έκανα και πέσατε πάνω εσύ καιη izzie.Εντάξει δεν συμφωνείτε,δεν μπορείτε να το πείτε πιο "γλυκά" και ήρεμα?

Dreamcatcher είπε...

Νίκο,

μα ήρεμα το είπαμε! :Ρ

Ανδρέας Μάρκος είπε...

Η μεγαλύτερη έμπνευση μας έρχεται πάντα το βράδυ....
Ίσως είναι η ώρα που ηρεμούμε, και έχουμε το χρόνο να ταξιδέψει το μυαλό μας μακρια, σε μέρη που κανείς δεν μπορεί να μας πει τίποτα!
Μου έχει τύχει κι εμένα να σηκωθώ στις 3 το βράδυ και ν απιάνω χαρτί και μολύβι, παρόλο που πολλοί θα το θεωρούσαν τουλάχιστον παρανοϊκό...
Εμένα πάντος η ιστορία μου άρεσε!
Ακόμη κι αν κάποιος το κατακρίνει, ας ήταν άξιος να κάτσει να γράψει το οτιδήποτε...
Πολλές φορές έχω ακούσει διάφορα, και αυτό λιζάκι εσύ το ξέρεις καλά, αλλά δεν με νοιάζει, γιατί απλά με κρίνει αυτός που δεν έχει τίποτα. Στην τελική ας προσπαθούσε αυτός!

Dreamcatcher είπε...

Ανδρέα,

Σ' όποιον δεν αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε δε λέει η Δήμητρα Γαλάνη σε ένα τραγούδι της.

Roza. είπε...

Λιζακι.. Πραγματικά ανατρίχιασα..
Μοιαζει πολύ αληθινο το κείμενο...
Μου θυμιζει και κάποιες στιγμες τελματος κάποιας...

Dreamcatcher είπε...

Bigollo,

Ουάου, αυτό θεωρείται καλό για εμένα. Το να σε κάνω να αντιδράσεις υποτίθεται είναι ο στόχος του κειμένου.
Ελπίζω για αυτήν την κάποια η μάχη φωτός-σκοταδιού να βρήκε νικητή το πρώτο.